«Πλοκή, ήρωες και ατμόσφαιρα του Σταυριανού θυμίζουν τα καλύτερα της Agatha Christie!»
Πάνος Κοκκινόπουλος

Είναι πραγματικά ευχάριστη έκπληξη να διαβάζεις από Έλληνα συγγραφέα και μάλιστα τόσο νέο σε ηλικία, ένα ιδιαίτερα απρόβλεπτο και συναρπαστικό μυθιστόρημα, και αυτό από μόνο του δείχνει ότι έχει ένα πολύ ελπιδοφόρο μέλλον μπροστά του!


Πάντα με γοήτευε ό,τι έχει σχέση με γρίφους, με δύσκολες και δυσνόητες υποθέσεις τύπου Αγκάθα Κρίστι και το συγκεκριμένο βιβλίο τα έχει όλα και ακόμη περισσότερα. Έχει πλοκή, αγωνία, ίντριγκες, μια δύσκολη να διαλευκανθεί δολοφονία, πολλούς υπόπτους, έξυπνες και γρήγορες ατάκες… Ειδικά οι διάλογοι που θυμίζουν θεατρική παράσταση είναι όλα τα λεφτά!
Ο συγγραφέας αναλύει κάθε θέμα που προκύπτει με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Η υπόθεση είναι από μόνη της πάρα πολύ μπερδεμένη, καθώς, υπάρχει συμφέρον, δηλαδή ΧΡΗΜΑ. Ο οικοδεσπότης του πέτρινου καταφυγίου στην κορυφή του Ολύμπου καλεί όλα τα μέλη της οικογένειάς του, που έχει να τους δει δέκα χρόνια, με πρόφαση να γιορτάσουν τα γενέθλιά του αλλά και να μάθουν για την περίφημη διαθήκη όπου οι υποψήφιοι καίγονται να δουν αν τους περιλαμβάνει. Πριν από αυτό όμως, πρέπει να λύσουν τα παιχνίδια-γρίφους που ο Διόνυσος Κολλίνι δίνει στον καθένα και χρειάζεται πολλή προσοχή για να μην ξεφύγει η παραμικρή λεπτομέρεια.


Οι πληροφορίες που αφορούν το Δωδεκάθεο αλλά και την αστρολογία, είναι τόσο καλά δοσμένες που κινεί το ενδιαφέρον του αναγνώστη ακόμη περισσότερο, ενώ τα στοιχεία που αναλύονται, σε κάνουν να θαυμάσεις το πόσο εκτεταμένη έρευνα έγινε και πόσο άμεση είναι η σύνδεση με την υπόθεση.
Τι γίνεται λοιπόν όταν η Άρτεμις Ζαφείρη φτάνει στο καταφύγιο προκειμένου να λύσει την πρώτη της υπόθεση ως εγκληματολόγος, τη στιγμή που το όνομα που φέρει είναι τόσο βαρύ, όσο και η ψυχή της μετά την απώλειά του, του πατέρα της Αλέξανδρου Ζαφείρη, του πιο διάσημου ντετέκτιβ στην Ελλάδα!


Δεν θα ήθελα να αναλύσω την υπόθεση του έργου, παρά να σταθώ στον τρόπο γραφής και το πόσο μου άρεσε η σύνδεση ζώντων και τεθνεώτων με το διάσημο παιχνίδι ΠΑΛΕΡΜΟ που με βαριά καρδιά συμμετέχουν οι προσκεκλημένοι, καθώς επίσης στο ρόλο των συμπαθητικών τετράποδων. Ιδιαίτερα έξυπνη η ιστορία, πολύ πρωτότυπος ο τρόπος των διαλόγων, αλλά και των σκέψεων των ηρώων μέσα από τα ποιήματα που παραθέτονται.


Μαφιόζοι, δολοφόνοι, ένοχοι και αθώοι, όλοι καλούνται να παίξουν ο καθένας το δικό του ρόλο σε μια απίστευτη ιστορία. Και σίγουρα θα σας κρατήσει σε αγωνία μέχρι την τελευταία αποκαλυπτική σκηνή, όπου εκεί που νομίζει ο αναγνώστης ότι έχει κατανοήσει τους πάντες, ότι έχει λάβει τις απαντήσεις στα πάμπολλα ερωτήματά του, έρχεται λοιπόν η αποκάλυψη που κανείς δεν θα μπορούσε να διανοηθεί!


Θερμά συγχαρητήρια στο Σταυριανό Κιναλόπουλο για την πρωτότυπη, ευρηματική ιστορία του και αναμένουμε τη συνέχεια της συγγραφικής του πορείας, αυτή τη φορά στον Έβρο… με πρωταγωνίστρια και πάλι την πανέξυπνη και ιδιαίτερη ηρωίδα του Άρτεμις Ζαφείρη!

ΠΑΛΕΡΜΟ
ΕΠΕΣΕ Η ΝΥΧΤΑ

Xριστούγεννα 1972. Κορυφή του Ολύμπου. Ο Ελληνοϊταλός Διόνυσος Κολλίνι καλεί τους συγγενείς του για την αναβίωση ενός σικελικού εθίμου. Του αστυνομικού παιχνιδιού χαρτιών «έπεσε η νύχτα στο Παλέρμο», με αφηγητή του παιχνιδιού τον μπάτλερ και πιστό του φίλο.
Στο τραπέζι του σαλονιού, υπό τη μουσική του Ριγκολέττο του Βέρντι, η τράπουλα μοιράζεται. Τα απλά χαρτιά είναι τα θύματα. Ο βαλές καρδιά ο δολοφόνος. Και ο άσσος μπαστούνι ο μαφιόζος, δηλαδή ο μόνος που γνωρίζει τον δολοφόνο.

«Έπεσε η νύχτα στο Παλέρμο. Κλείστε τα μάτια. Ο δολοφόνος σηκώνει το χέρι. Ο μαφιόζος τα ανοίγει και βλέπει ποιος είναι ο δολοφόνος. Τα κλείνει. Μόλις χτυπήσω το χέρι μου, ανοίγετε όλοι τα μάτια και το παιχνίδι ξεκινά». Μπαμ! Αντί για το χέρι του αφηγητή, χτυπάει το κεφάλι ενός εκ των παιχτών στο τραπέζι… Νεκρός. Από την παλάμη του γλιστρά ο άσσος μπαστούνι.

Στο όρος των θεών φτάνει η κόρη του Αλέξανδρου Ζαφείρη -διασημότερου Έλληνα ντεντέκτιβ- Άρτεμις. Αντιμέτωπη με ένα μυστήριο που συνέβη μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, μπροστά στα μάτια όλων. Στα κλειστά μάτια. Όλοι οι ύποπτοι ήταν παρόντες στον φόνο και όλοι θύματα του γεγονότος. Όχι όλοι. Κάποιος κρατούσε τον βαλέ καρδιά.