Η Ευαγγελία Μινάρδου-Αδάμου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Τήνο. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, στο τμήμα Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών. Δίδαξε επί σειρά ετών σε σχολεία της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης στη γενέτειρά της. Εδώ και αρκετά χρόνια κατοικεί στα Τρίκαλα Θεσσαλίας, τόπο καταγωγής του συζύγου της, όπου και διδάσκει σε Γυμνάσιο.
Μολονότι ασχολείται με τη συγγραφή πολλά χρόνια, η συλλογή διηγημάτων «Γκρο πλάνο» από τις Εκδόσεις ΒΑΚΧΙΚΟΝ, είναι το πρώτο της βιβλίο ενώ το συμπεριλαμβανόμενο διήγημα με τίτλο “Αν ποτέ συμβεί κάτι ανάλογο σε μένα;” έχει δημοσιευτεί στο τρικαλινό περιοδικό “Κηρήθρες” (τεύχος 5ο), και απέσπασε τιμητική διάκριση στον 5ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Διηγήματος της Ένωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος.
“Με ρωμαλέες φράσεις, στρωτά ελληνικά και μια κινηματογραφική ροή η συγγραφέας υπογράφει τριάντα επτά βαθιά ανθρώπινες ιστορίες σε μια πολύ αξιόλογη συλλογή ψυχογραφικών διηγημάτων με έντονους κοινωνικούς προβληματισμούς”.
…έγραψε η συγγραφέας Τέσυ Μπάιλα στο λογοτεχνικό περιοδικό Literature.gr για το πρώτο της έργο. Και αυτό το πρώτο της έργο στάθηκε η αφορμή για την σημερινή μας συνέντευξη.
Την ευχαριστούμε πολύ που πρόθυμα μίλησε στην σελίδα μας, όπως ευχαριστούμε και τις Εκδόσεις ΒΑΚΧΙΚΟΝ για την βοήθειά τους στην πραγματοποίηση αυτής της συνέντευξης.
Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ1) Τι σημαίνει για εσάς η λογοτεχνία και κατά τη γνώμη σας ποια είναι τα πιο σημαντικά στοιχεία που καθορίζουν την καλή λογοτεχνία;
Η λογοτεχνία είναι πάθος, μεράκι, αγάπη μεγάλη! Και είναι τέχνη, υπέροχη τέχνη. Αρμονία περιεχομένου και μορφής. Δεν είναι απλά κάθε καταγραφή μιας ιστορίας ή εικόνων, σκέψεων και συναισθημάτων. Είναι ο έντεχνος λόγος, που καλλιεργείται, και γεννά αισθητική απόλαυση, ψυχοπνευματική συμμετοχή, διεγείροντας προβληματισμούς και συναισθήματα. Διέπεται από τα δικά της χαρακτηριστικά, όπως κάθε τέχνη, και έχει τα δικά της «εργαλεία». Αν νομιμοποιούμαστε να μιλάμε για «καλή λογοτεχνία», τα παραπάνω ίσως και να είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά της. Ίσως όμως, εν τέλει, αληθινή λογοτεχνία να είναι απλά αυτή που αγγίζει άμεσα και βαθιά την ψυχή του αναγνώστη.
2) Μιλήστε μας λίγο για τον τρόπο που γράφετε. Γράφετε γραμμικά ή μπορείτε να παραλείψετε τη σειρά και να γράψετε μελλοντικές σκηνές; Τι έρχεται πρώτο όταν ένα έργο αρχίζει να σχηματίζεται. Η πλοκή ή οι χαρακτήρες;
Κάθε ιστορία μου αφορμάται από ένα συγκεκριμένο ερέθισμα, ρεαλιστικό ή φανταστικό, ή και μεικτό. Η ιστορία μου στοιχειοθετείται πρώτα στο μυαλό μου. Άλλοτε προηγούνται οι χαρακτήρες κι άλλοτε η πλοκή. Τα βέβαιο είναι ότι πρώτα σχηματίζεται η βασική υπόθεση μέσα μου, ολόκληρη, καθώς και οι προσωπικότητες των ηρώων μου, και μετά αρχίζει η καταγραφή. Μου αρέσει να παίζω με το εύρος των ιστοριών μου και με το ύφος. Άλλοτε γράφω γραμμικά κι άλλοτε με αναδρομικές αφηγήσεις ή προλήψεις. Συχνά, είναι η ίδια η ιστορία που με κατευθύνει, ακόμα και μου αλλάζει ρότα. Θα τολμούσα να πω ότι συμπορεύομαι με τους ήρωές μου στην καθημερινότητά μου μέχρι να τους τοποθετήσω στο γραπτό τους πλαίσιο.
3) Στις μέρες μας ανθούν τα social media και επιτρέπουν στον συγγραφέα να επικοινωνήσει με τους αναγνώστες. Ο γνωστός συγγραφέας Τζόναθαν Φράνζεν όμως έχει πει ότι η διάσπαση προσοχής που προκαλούν τα social media και ο εθισμός είναι εξαιρετικά εχθρικοί για έναν συγγραφέα. Η δική σας άποψη;
Είναι όμορφη η αμεσότητα της επικοινωνίας με τον αναγνώστη, την οποία επιτρέπουν τα social media. Η διαδικασία της συγγραφής είναι πράξη μοναχική, καταβύθιση στην ύπαρξη. Και είναι χαρά η ανάδυση και η συμπόρευση με τους συνανθρώπους. Η άμεση ενημέρωση και ανταπόκρισή τους. Ωστόσο, όπως σε όλα τα πράγματα, και η έλλειψη και η υπερβολή αποτελούν αδυναμία. Η κατάχρηση των social media μπορεί να αποβεί εξαιρετικά επικίνδυνη, ιδιαίτερα μέσω της εθιστικής τους δύναμης. Η υπερβολή στην ενασχόληση με αυτά αποπροσανατολίζει τον δημιουργό από το καθαυτό του έργο, που είναι η δημιουργία. Και δημιουργεί ένα είδος ιδιότυπου αυτοεγκλωβισμού.
4) Ποια πιστεύετε ότι θα είναι η τύχη του έντυπου βιβλίου σε σχέση με το ηλεκτρονικό;
Ειλικρινά πιστεύω ότι, μολονότι όλα είναι χρήσιμα και μπορούν να υπηρετήσουν πολλές πρακτικές ανάγκες, τίποτα δεν πρόκειται να αντικαταστήσει το έντυπο βιβλίο, ειδικά το λογοτεχνικό. Ο αναγνώστης που αγαπάει τη λογοτεχνία συνήθως αγαπάει το βιβλίο σε όλες του τις πτυχές, από το εξώφυλλο έως το οπισθόφυλλο κι από τη μυρωδιά που έχει το χαρτί και το μελάνι έως τη γοητεία της αφής και του θροΐσματος των φύλλων που γυρίζουν. Είναι υπέροχη η αίσθηση ότι μπορείς να κοιμηθείς αγκαλιά με το βιβλίο σου και να σε συντροφεύει όπου κι αν είσαι. Είναι έρωτας τα βιβλία!
5) Έχετε σκεφτεί να ασχοληθείτε και με κάποιο άλλο λογοτεχνικό είδος και αν ναι ποιο είναι αυτό; Υπάρχει κάποιο είδος που δε θα σκεφτόσασταν ποτέ να ασχοληθείτε;
Αγαπώ πολύ το διήγημα. Συνεχίζω να γράφω διηγήματα. Μου αρέσει η πυκνότητα του λόγου και των νοημάτων τους και η προσήλωση στην καρδιά του θέματος, που δεν επιτρέπει περιττούς πλατειασμούς. Το διήγημα είναι μια αυτοτελής ιστορία που με «χορταίνει» άμεσα, και ως συγγραφέα και ως αναγνώστη. Ωστόσο, αγαπώ πολύ και το μυθιστόρημα. Θα ήθελα στο μέλλον να δοκιμαστώ και σε αυτό. Γενικά, δε μου αρέσουν οι αφορισμοί και οι αποκλεισμοί στην τέχνη. Θα έλεγα, ούτε και στη ζωή.
6) Ποια θεωρείτε δυνατά σας σημεία και ποιες είναι οι τυχόν αδυναμίες που έχετε να αντιμετωπίσετε κατά τη διάρκεια γραφής ενός νέου έργου;
Νομίζω, θα δώσω την κλασική απάντηση, ότι θα ήταν προτιμότερο να ρωτήσουμε τους αναγνώστες. Δεν ξέρω κατά πόσο ο ίδιος ο δημιουργός μπορεί να είναι αξιόπιστος κριτής του δημιουργήματός του, εφόσον τον συνδέει με αυτό βαθιά συναισθηματική εμπλοκή. Προσπαθώντας να υπερβώ τα παραπάνω, θα έλεγα ότι δυνατό μου σημείο ίσως είναι η ειλικρίνεια των συναισθημάτων και η ψυχογραφική ικανότητα, που επιτρέπουν έντονη ταύτιση του αναγνώστη. Και ο χειρισμός της γλώσσας, στην οποία δίνω ιδιαίτερη βαρύτητα. Χρειάζεται όμως γράφοντας να τιθασεύω την αναλυτική τάση και να βρίσκω το σωστό μέτρο ανάμεσα σε αυτά που αποκαλύπτω στον αναγνώστη και σε αυτά που του υποβάλλω προς ανακάλυψη.
7) Πόσο σημαντικό είναι για εσάς το εξώφυλλο, η περίληψη του οπισθόφυλλου και ο αντιπροσωπευτικός τίτλος για ένα βιβλίο;
Όλα έχουν τη σημασία τους και χρειάζονται την αντίστοιχη επιμέλεια. Το τελικό αποτέλεσμα είναι πολυπαραγοντικό και προϊόν της δουλειάς και της συνεργασίας πολλών ανθρώπων, από τον φωτογράφο, τον γραφίστα, τον επιμελητή, έως τον εκδότη και τον ίδιο τον συγγραφέα. Η πρώτη εντύπωση από ένα βιβλίο μπορεί να είναι καθοριστική για το αν θα ενδιαφερθεί γι’ αυτό ένας αναγνώστης. Και οι πληροφορίες που δίνουν ο τίτλος, το εξώφυλλο με τη σημειολογία του και το οπισθόφυλλο, άπτονται της αισθητικής αλλά και της ουσίας του έργου. Μπορούν να το αναδείξουν ή να το αδικήσουν. Ωστόσο, ίσως και να αρκεί η τυχαία ανάγνωση μιας σελίδας ενός βιβλίου για να το απορρίψεις ή να το λατρέψεις εξ αρχής.
8) Είναι η συγγραφή ένας μοναχικός δρόμος, ένας τρόπος για να δημιουργήσουμε μέσα μας νέες ιδέες και να έρθουμε σε επαφή με τη γνώση μιας ολόκληρης εποχής, για να κατανοήσουμε καλύτερα, εν τέλει, και τον εαυτό μας;
Η συγγραφή είναι μοναχικός δρόμος, οδηγεί όμως σε μια συμπαντική σύναξη. Γνωρίζεις τόπους, ανθρώπους, εποχές, που δε σου φτάνει μια ζωή για να γνωρίσεις. Γνωρίζεις και τον μέσα κόσμο, τον απύθμενο. Κι ανακαλύπτεις πως, εν τέλει, μέσα στην ατελείωτη διαφορετικότητα των ανθρώπων, η κοινότητά, η εγγύτητά , είναι το βασικό μας γνώρισμα, κι εσύ, ο γράφων, είσαι αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της κοινότητας. Και μαθαίνεις βήμα το βήμα, γράφοντας, ποιος στ’ αλήθεια είσαι.
9) Κλείνοντας, αφού σας ευχαριστήσουμε, θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για το νέο σας βιβλίο;
Το «Γκρο πλάνο», από τις εκδόσεις Βακχικόν, είναι το πρώτο μου βιβλίο. Περιλαμβάνει τριάντα επτά ιστορίες «κοντινής εστίασης», όπως τις ονομάζω, αφού αποτελούν κοντινές λήψεις στην ανθρώπινη πολυποίκιλη οδύσσεια. Η φωτογραφία της Μαρίας Κοντοβουνησίου στο εξώφυλλο, σε θαυμάσια μακέτα από το Βακχικόν, είναι υποδηλωτική του περιεχομένου. Άσπρο, μαύρο, πορφυρό. Άνθρωποι που παλεύουν να αποδράσουν από το σκοτάδι, αναζητούν το φως, στροβιλίζονται, βιώνουν τον πόνο και το πάθος. Μα μέσα και στο πιο βαθύ σκοτάδι ενυπάρχει το φως. Και κάποτε, θριαμβεύει.
Ιστορίες για την απώλεια και την απουσία, τον έρωτα και τον θάνατο, όλα το μικρά μεγάλα της ζωής, από τη φτώχεια και την προσφυγιά, μέχρι την οικογένεια που διαλύεται, τη μητρότητα, τη μοναξιά, τις εμμονές, και την ψυχή που αναζητάει την ταυτότητά της. Ιστορίες με φόντο τη γαλανή θάλασσα. Και στο τέλος, μια ιστορία που δεν είναι ιστορία. Ο αριθμός τριάντα οκτώ… Ο προσωπικός, αληθινός αποχαιρετισμός στον αγαπημένο πατέρα, την πρώτη μεγάλη απώλεια. Και η πίστη στην αθανασία, στην αιωνιότητα. Αποκαλυπτικό το «Επιμύθιο» για την προσωπική μου στάση ζωής. Όσο κι αν πονάμε, το φως, η ελπίδα, φωλιάζει κάπου βαθιά στην ψυχή μας. Και προσδοκά να την ανακαλύψουμε!
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΣΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΒΑΚΧΙΚΟΝ
«Γκρο πλάνο: Κοντινή λήψη, στην ίδια την ψυχή του ανθρώπου. Τριάντα επτά ιστορίες που "παίζουν" με την αλήθεια της ζωής, καθώς αποτελούν απείκασμά της. Κοινός θεματικός τους άξονας είναι η απώλεια και η κάθε λογής απουσία, οι διαψεύσεις, οι προδοσίες, οι δύσκολες επιλογές, τα αδιέξοδα, οι επώδυνες συχνά προσπάθειες αυτοπροσδιορισμού μας. Ποιος από μας δεν τις έχει βιώσει ποτέ; Πόσες μορφές μπορούν αυτές να ενδυθούν; Ποιες εσωτερικές δυνάμεις κινητοποιούν; Σε ποιον βαθμό μάς στιγματίζουν οι αποτυχίες μας; Ανατέμνοντας τον πόνο μας, τον αποδομούμε και βρίσκουμε τη λύτρωση ή τον μηρυκάζουμε; Πέφτουμε και ματώνουμε· ψάχνουμε δύναμη και συνεχίζουμε. Κάθε απώλειά μας, κάθε απουσία, και μια προσωπική οδύνη. Που μπορεί να γίνει ήττα. Μπορεί όμως να γίνει και αποδοχή κι ελπίδα· νέα αρχή. Καθώς οι ήρωες του έργου είναι αναγνωρίσιμοι τύποι της καθημερινότητάς μας, και κάποιοι ολωσδιόλου ιδιαίτερες προσωπικότητες, τελικός στόχος είναι βέβαια η απόλαυση της ανάγνωσης, αλλά και ένα ανακουφιστικό μοίρασμα του έσω κόσμου με τον αναγνώστη. Μια σύζευξη ψυχών.Ένα βιβλίο που ατενίζει τη ζωή κατάματα. Αφήνει, όμως, χώρο στο όνειρο και στην ελπίδα. Βιβλίο που συγκινεί, προβληματίζει, αλλά και ταξιδεύει τον αναγνώστη στα γαλανά νησιά του Αιγαίου.»
No comments!
There are no comments yet, but you can be first to comment this article.