ΣΚΕΨΕΙΣ - ΚΡΙΤΙΚΕΣ ΒΙΒΛΙΩΝ
της Ιουλίας Ιωάννου «…θα φτάσω μέχρι τέλους, θα φτάσω. Όποιο και αν είναι αυτό το τέλος. Θα σας διηγηθώ το τέλος, νιώθω ότι ήμουν εκεί, στις ζοφερές εσχατιές της ανθρώπινης ψυχής, μα και στις φωτεινές χαραμάδες που λέγονται αχτίδες ζωής». Αλληγορικό, ονειρικό, υποβλητικό, ορμητικό, λυτρωτικό. Βαθύτατα ανθρώπινο Ένα σκοτεινό παραμύθι για την αέναη αναζήτηση του φωτός… Ο αγαπημένος ήρωας των παιδιών δεν είναι ένα μυθιστόρημα που υπόκειται σε κανόνες
της Ιουλίας Ιωάννου Ανοίγεις την τηλεόραση και πέφτεις πάνω σε ανείπωτο πόνο, σε οικογενειακές τραγωδίες, σε ναυάγια και πτώσεις αεροπλάνων! Στο διαδίκτυο λες, έχεις τουλάχιστον μια εναλλακτική, να ανοίξεις μόνο σελίδες που εσύ θα επιλέξεις τι θα διαβάσεις. Μα κι εκεί, δεν αλλάζει δραματικά το τοπίο. Παντού σκληρές εικόνες, αίμα, επιθέσεις, φόνοι, θάνατος. Ο θάνατος κυριαρχεί σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής. Μεγάλα γράμματα σε προδιαθέτουν ότι θα βρεις αναλυτικά
«Ο κύκλος είχε κλείσει». Με αυτή τη φράση ολοκληρώνεται η ΣΜΥΡΝΑ, η τρίτη και πιο σαγηνευτική από τις ηρωίδες της τριλογίας «Στα Χρόνια Της Ομίχλης» του συγγραφέα που έμελε να δώσει μια νέα πνοή στο ιστορικό μυθιστόρημα, του Νίκου Γούλια. Η κάθε ηρωίδα έχει το δικό της μυστηριακό σύμπαν να την περικλείει, έχει γύρω της έναν άγνωστο κύκλο που κινείται και εμπεριέχει τόσο διαφορετικούς, γνώριμους και μη χαρακτήρες. Η
Κάθε φορά που προσπαθώ να μην το βάλω κάτω, κάθε φορά που μια ακόμη απόρριψη έρχεται να μου υπενθυμίσει το πόσο διαφορετική είμαι από όλους τους άλλους γύρω μου, τόσο πιο πολύ πεισμώνω, τόσο πιο πολύ επιμένω! Όμως εγώ θα επιμένω, και θα συνεχίσω να γράφω κι ας μένουν έγγραφα στην οθόνη του υπολογιστή μου. Ευτυχώς που πριν το ατύχημα είχα προνοήσει να μάθω τυφλό σύστημα στη γραφομηχανή, λες
Το τοπίο μοναδικό, μαγευτικό. Η θέα που απλώνεται κάτω από τα πόδια της και φτάνει ως πέρα μακριά στη θάλασσα της κόβει την ανάσα. Στέκεται στην άκρη της βεράντας και απλώνει τα χέρια νιώθοντας το ελαφρύ αεράκι να ανασηκώνει τα ξέπλεκα μαλλιά της. Θυμάται τη σκηνή που έχει ξεχωρίσει από τον «Τιτανικό» με τους πρωταγωνιστές να ερωτοτροπούν με απλωμένα τα χέρια σαν φτερά έτοιμα να πετάξουν και αισθάνεται κι εκείνη
Πόσες φορές αλήθεια δεν έχουμε συναντήσει κάποιον και αισθανθήκαμε τόσο οικεία μαζί του, σαν να γνωριζόμαστε από πάντα. Αντίστοιχα, κάποιες φορές η αντιπάθεια ακόμη και ο φόβος μας ζώνουν αντικρίζοντας ένα ζευγάρι μάτια που μας κοιτούν σαν να μας ζυγίζουν από πάνω μέχρι κάτω. Τελικά, ο άνθρωπος γεννιέται ή γίνεται αυτό που είναι; Υπάρχουν συγκεκριμένοι λόγοι που οδηγούμαστε σε πράξεις καλές ή κακές; Υπάρχουν κρυμμένα βιώματα μιας προηγούμενης ζωής, κουβαλάμε
«Ένα ποτήρι ουίσκι μπλε. Μπλε σαν τη θάλασσα… μπλε σαν το βελούδινο φόρεμα της Εριέττας και η θάλασσα μπλε σαν την αγάπη της. Όλη μου η ζωή ένα ποτήρι ουίσκι μπλε». Πόσο πολύ μοιάζουν οι άνθρωποι τελικά! Πόσο κοινή μοίρα έχουν! Πόσα πράγματα χωρίζουν κι άλλα τόσα ενώνουν την πορεία μιας ολόκληρης ζωής! Η αναζήτηση μιας καλύτερης τύχης ήταν ανέκαθεν ο στόχος ανήσυχων ανθρώπων, όσων δεν μπορούσαν να αντέξουν
Όλοι ξεκινάμε τη ζωή μας γεμάτοι όνειρα, βιαζόμαστε να μεγαλώσουμε για να ζήσουμε τα ΠΑΝΤΑ, να βγούμε, να γλεντήσουμε, να ταξιδέψουμε, να ερωτευτούμε. Νιώθουμε μικροί Θεοί, ότι μπορούμε να καταφέρουμε να αγκαλιάσουμε τον κόσμο όλο, δεν μας αρκεί το λίγο, τα θέλουμε ΟΛΑ! Τι γίνεται όμως όταν το ΟΛΑ καταλήγει να γίνει ΤΙΠΟΤΑ; Πώς μπορείς να συνεχίσεις να ελπίζεις, να πιστεύεις, όταν από την απερισκεψία κάποιου ανεγκέφαλου χάνεις ό,τι
Ο χρόνος κυλάει πάντα υπέρ μας τελικά, απαλύνει τις πληγές, διορθώνει τα λάθη, μειώνει τις πιθανότητες να τα επαναλάβεις… Είδα τις μελανιές να υποχωρούν, από τον πρώτο κιόλας μήνα, τους μαύρους κύκλους να αλλάζουν σιγά – σιγά χρώμα, σχήμα, μέγεθος… Οι εξωτερικές πληγές κάποτε εξαλείφονται, δεν καταλαβαίνει πια κανείς τίποτα από το τι πραγματικά συνέβη ένα χρόνο πριν, όμως μέσα από το περιτύλιγμα; Οι εσωτερικές τρύπες στην καρδιά κλείνουν άραγε
Λένε, ότι τα ακριβά αρώματα είναι κλεισμένα σε μικρά μπουκαλάκια! Κάπως έτσι αισθάνθηκα όταν τελείωσα την ανάγνωση του «Αντίο Φιλενάδα», καθώς σε μόλις 223 σελίδες είναι κλεισμένα τόσα νοήματα, τόσα συναισθήματα, τόσος πόνος, μα και δικαίωση, αυτογνωσία, αγάπη, συγχώρεση! Χωρίς περιττές περιγραφές, με λόγο μεστό και διεισδυτικό, η Πένυ Παπαδάκη καταφέρνει να συγκινήσει σε μεγάλο βαθμό τον αναγνώστη, καθώς οι κρυμμένες αλήθειες στο λόγο της, τα παθήματα των ηρώων, τα
