Είναι καιρός τώρα που ενώ διαβάζω –όχι πολλά αλλά, αρκετά καλά βιβλία – είτε λόγω υποχρεώσεων είτε λόγω αναβλητικότητας δεν τ’ αποφάσιζα να γράψω τις εντυπώσεις μου…
Να όμως που η σημερινή καλεσμένη στη ραδιοφωνική διαδικτυακή εκπομπή «Ξεφυλλίζοντας στον αέρα» με κινητοποίησε. Ο λόγος για τη συγγραφέα Ελένη Φωτίου. Καλεσμένη της Ιουλίας Ιωάννου να μιλήσουν για το νέο της βιβλίο «Η σιγή των αστεριών».
Να η αφορμή λοιπόν για να γράψω πώς γνώρισα τη συγγραφική πένα της Φωτίου. Το δεύτερο έργο της «Ο λύχνος της Ανατολής» είναι από τα βιβλία που αξίζει να διαβάσετε, να δωρίσετε, να δανείσετε ή να δανειστείτε.
Σύμφωνα με το σημείωμα της συγγραφέως θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ιστορικό ή κοινωνικό μυθιστόρημα ή ακόμα και ως ιστορία αγάπης σε όλες της τις μορφές. Για μένα αυτή η ιστορία είναι ύμνος στο ιατρικό λειτούργημα και την ανθρωπιά. Ο Πέτρος Κομνηνός πρωταγωνιστής της υπόθεσης υπήρξε στ’ αλήθεια (μακάριοι όλοι όσοι τον γνώρισαν κι έζησαν μαζί του). Εξαιρετικός γιατρός με μεγαλείο ψυχής. Ένα ιδανικό πρότυπο που κάθε νέος επιστήμονας και ιδιαίτερα γιατρός πρέπει να έχει.
Ακόμη κι αν δεν σε αφορά η ιατρική επιστήμη «Ο λύχνος της Ανατολής» θα σε μαγέψει. Θες ο τρόπος γραφής της συγγραφέως, θες οι βιωματικές της εμπειρίες σε ταξιδεύουν στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου σε ένα τόπο παραμυθένιο, μακρινό μα ταυτόχρονα τόσο αληθινό, τόσο οικείο.
Αν και πέρασε περίπου ένας χρόνος από τότε που το διάβασα, παραμένει ακόμα ολοζώντανο μέσα μου. Κέρδισε μια θέση στην καρδιά μου και στην αναγνωστική μου μνήμη όχι μόνο για το χειμώνα που πέρασε αλλά και για πολλούς ακόμη που θα έρθουν. Σου αφήνει μια γλύκα και μια τρυφερότητα όταν τελειώνει. Χωρίς να το θέλει η Φωτίου σε βάζει να κάνεις ενδοσκόπηση, όπως και ν’ αναδιαμορφώσεις τις προτεραιότητες και τα θέλω σου.
Τόσο κοντά στο πνεύμα των Χριστουγέννων.