Deniz Ohde (Ντένις Όντε) “Streulicht”
Εκδόσεις Gutenberg (Aldina)
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Άγγελος Αγγελίδης, Μαρία Αγγελιδου (Maria Angelidou)
Η τριανταπεντάχρονη Γερμανίδα Deniz Ohde κάνει τα πρώτα της βήματα στην πεζογραφία και δεν κρύβει τον ενθουσιασμό της στις συνεντεύξεις για τον “θόρυβο” που έχει κάνει στην πατρίδα της το πρώτο της αυτό εγχείρημα και το οποίο κυκλοφορεί πρόσφατα στην Ελλάδα με την εγγυημένη μετάφραση του Άγγελου και της Μαρίας Αγγελίδου.
Το μυθιστόρημα μπορεί να μην είναι αποκλειστικά αυτοβιογραφικό, αλλά εμπεριέχει βιωματικά στοιχεία τα οποία καταγράφονται μέσα από την πρωτοπρόσωπη αφήγηση της επινοημένης ηρωΐδας.
Είναι η ανασκόπηση περιστατικών του παρελθόντος που πραγματοποιεί η βασική πρωταγωνίστρια όταν επιστρέφει στον τόπο που μεγάλωσε με την ευκαιρία ενός χαρμόσυνου γεγονότος παιδικών της φίλων. Εκεί, με φόντο το Βιομηχανικό Πάρκο που ρίχνει διάχυτο το φως, ανακαλεί στη μνήμη άπειρες στιγμές του παρελθόντος και ενώνει τα κομμάτια της δικής της διαδρομής μέχρι την ενηλικίωση της.
➖”Είμαι στο περιθώριο της κοινωνίας“.
Μεγαλώνει, μοναχοπαίδι, τη δεκαετία του ‘90 σε έναν τόπο όπου το χλωριούχου νάτριο ενοχλεί την αναπνοή τόσο όσο και η ασφυξία που νιώθει ακόμα και μέσα στο ίδιο της το σπίτι.
Η οικογένεια είναι μεικτή – ο πατέρας βιομηχανικός εργάτης, αλκοολικός, μονόχνοτος και ακοινώνητος, και η μητέρα, μια υποταγμένη, σιωπηλή Τουρκάλα μετανάστρια.
➖”…χαμογελούσα με την προσδοκία ότι το σκηνικό θα άλλαζε μία μέρα, λες κι ήταν η πόλη εικόνα σε βιούμαστερ, που πατώντας ένα κουμπί θα έδινε τη θέση της στην επομένη“.
Αντιμετωπίζει από το περιβάλλον μία ανάρμοστη, ρατσιστική συμπεριφορά που επηρεάζει τις επιδόσεις της στο σχολείο, αυξάνοντας την αβεβαιότητα και την ελλειμματική της αυτοπεποίθηση, από την αφετηρία της ζωής της ακόμα. Βιώνει μία υπαρξιακή ανησυχία και αγωνία που κορυφώνεται με την απόρριψη που δέχεται στην αφιλόξενη πόλη, την οποία επιθυμεί διακαώς να εγκαταλείψει.
➖”Ούτ’ εγώ ήξερα πως κάνεις τα επόμενα βήματα σ’ έναν κόσμο όπου μόνος σου πρέπει ν’ ανοίγεις το δρόμο σου… από την αρχή πίστευα πως οι θέσεις στον ήλιο ήταν κρατημένες για άλλους…“
Η Ντένις Όντε παραθέτει πολυπληθείς λεπτομέρειες από την πορεία της ζωής της πρωταγωνίστριας στην υποτονική καθημερινότητα, παραλείποντας σκόπιμα το όνομα της. Περιγράφει το θλιβερό περιβάλλον σε μία φτωχική συνοικία και την επίδραση του στον ψυχισμό του ανθρώπου. Το φως είναι διάχυτο στον χώρο, η ζωή όμως μπορεί να παραμένει απόλυτα σκοτεινή. Είναι επιτακτική η ανάγκη να υπερισχύσει η ψυχική δύναμη για να πραγματοποιηθεί ο αγώνας για την επίτευξη του σκοπού και της απόκτησης επιτέλους του επιλεγμένου προσωπικού ονόματος. Είναι η θαυμαστή προσμονή και η προσδοκία με την ελπίδα του παραμυθιού… τα όνειρα που μπορεί να σπείρουν αυτή την ελπίδα.
➖”Όταν κάποιος δέχεται ένα χτύπημα, δεν φταίει ο ίδιος. Όταν κάποιος δεν καταφέρνει να σταθεί στα πόδια του μέσα σ’ ένα σύστημα που εξαρχής σκοπό έχει να τον ρίξει κάτω, τότε το φταίξιμο δεν είναι δικό του“.
No comments!
There are no comments yet, but you can be first to comment this article.