Συγγραφέας του βιβλίου «Ο πυροβάτης των αστεριών» – Εκδόσεις «Κέδρος»
Ένα παιδί με σπάνια ασθένεια, ο ηλεκτρονικός Σύριος πρόσφυγας φίλος του αλλά κι ένας φίλος «παραβατικός» που θα τον απομακρύνει από την οθόνη του κομπιούτερ του για να του γνωρίσει τον αληθινό κόσμο είναι οι ήρωες του μυθιστορήματος του Θοδωρή Κούκια. Όπως λέει στο Vivlio-life, αυτό είναι το κεντρικό θέμα του βιβλίου: «Η ζωή δηλαδή που χάνουμε εκχωρώντας όλο και περισσότερο εαυτό στον «θεό» του διαδικτύου…». Ένα βιβλίο στο οποίο καθρεφτίζεται η Ελλάδα του σήμερα, που δίνει χώρο και χρόνο στη διαφορετικότητα. Από τη συνομιλία μας κράτησα κάτι που θεωρώ σημαντικό να προτάξω. Την γεμάτη νόημα απάντησή του στο ερώτημα τι θέλατε να βγάλετε από εμάς τους αναγνώστες γράφοντάς το; «Δε θέλω να βγάλω κάτι. Μάλλον να βάλω θέλω. Να τοποθετήσω ένα κεράκι και ένα καθρεφτάκι πάνω στο κομοδίνο του αναγνώστη. Κερί για να βλέπουμε τους άλλους και καθρεφτάκι για τους εαυτούς μας…»
Ο Τίτος είναι ένας πρωταγωνιστής που δεν μπορούμε παρά να συμπαθήσουμε από την πρώτη στιγμή και να αγαπήσουμε. Η σπάνια ασθένειά του τον κάνει ξεχωριστό στα μάτια μας. Υπήρξε κάπου κάποτε ένα παιδί που σας ενέπνευσε με την ιδιαιτερότητά του για να γίνει πραγματικότητα αυτό το βιβλίο;
Η ασθένεια του ήρωα λειτουργεί ως εφαλτήριο μιας διαδικασίας πνευματικής ωρίμασης και τοποθέτησης απέναντι στη σχέση του με τον ίδιο του τον εαυτό αλλά και την κοινωνία. Ως εκπαιδευτικός έχω γνωρίσει πολλά χαρισματικά παιδιά, που υποφέρουν από κάποια ψυχική, πνευματική ή σωματική διαταραχή. Ο διαρκής αγώνας τους για ισότιμη συμμετοχή σε όλες τις εκφάνσεις της σχολικής ζωής αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση αλλά και πηγή έμπνευσης για μένα. Για τις προκλήσεις μιας τέτοιας ασθένειας ήθελα να μιλήσω, η οποία πηγάζει από αληθινά περιστατικά και στη συνέχεια δίνει τη σκυτάλη της στη λογοτεχνία.
Δεν είναι μόνο η ιδιαιτερότητα του Τίτου που προκαλεί το αναγνωστικό μας ενδιαφέρον. Είναι και η ηλεκτρονική του επαφή – η μοναδική με τον έξω κόσμο – με τον Σαμίρ. Έχει σημασία να μας μιλήσετε για την απόφασή σας να εντάξετε έναν Σύριο πρόσφυγα στη ζωή του πρωταγωνιστή σας αλλά και για τα αντιρατσιστικά μηνύματα της απόφασης αυτής.
Η ιστορία του Σαμίρ, αλλά και η σχέση του με τον ήρωα του βιβλίου, βασίζονται σε εικόνες τις οποίες είχα την τύχη να δω από κοντά, υπηρετώντας στο νησί της Χίου. Ο ερχομός των προσφύγων, οι συνθήκες διαβίωσής τους, η αλληλεγγύη των ντόπιων αλλά και οι αντιδράσεις από μεμονωμένες ομάδες, όλα, συνέθεσαν ένα μωσαϊκό εντυπώσεων στο μυαλό μου το οποίο ήθελα να μοιραστώ με το κοινό. Εικόνες σκληρές και τρυφερές μαζί. Απόγνωση και ελπίδα να παλεύουν καθημερινά για το ποια θα επικρατήσει. Και στο τέλος της ημέρας, παιδιά, νήπια, προσφυγάκια και ελληνάκια, που δεν ξέρουν να ξεχωρίζουν, να παίζουν μαζί στην πλατεία του νησιού. Αυτά κρατάω.
Ο Άλκης είναι και αυτός φίλος του. Ένας νεαρός που οι δραστηριότητές του περικλείονται στην έννοια «παραβατικός». Τι είναι αυτό που τον δένει μ’ αυτό το αγόρι;
Ο Άλκης, όπως αναφέρεται και στο βιβλίο, είναι αυτό που ονομάζουμε «φίλος από συνήθεια». Δηλαδή κάποιος που το περιβάλλον, η ανασφάλεια, η συνήθεια ή άλλες συνθήκες μας οδηγούν στο να περνάμε χρόνο μαζί, ακόμη κι αν δεν μοιραζόμαστε κοινά ενδιαφέροντα, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση της φιλίας. Το μήνυμα είναι ότι η ύπαρξη ενός «Άλκη» ίσως και να είναι απαραίτητη στη ζωή ενός παιδιού, ενός εφήβου προκειμένου να προσδιορίσει την αξία της πραγματικής φιλίας.
Ο αδερφός του ο Κωστής «αποφασίζει να τον πάρει μια μέρα, κρυφά από τους γονείς τους, στη δουλειά του, στην γκαρνταρόμπα του Μεγάρου Μουσικής της πόλης τους…». Περιγράψτε μας τον κόσμο μέσα από τα μάτια ενός έφηβου που για πρώτη φορά απομακρύνεται από την οθόνη του κομπιούτερ του.
Αυτό είναι το κεντρικό θέμα του βιβλίου. Η ζωή δηλαδή που χάνουμε εκχωρώντας όλο και περισσότερο εαυτό στον «θεό» του διαδικτύου. Ο Τίτος, πρωτίστως για λόγους υγείας, είναι αναγκασμένος να περνάει ατελείωτες ώρες στο σπίτι και κατά συνέπεια στον υπολογιστή. Όταν του δοθεί η ευκαιρία να περιπλανηθεί μόνος του στην πόλη και να αναμετρηθεί μαζί της, θα αντιληφθεί ότι η ζωή εκεί έξω, μακριά από τη ζώνη άνεσής του, είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα από την ηλεκτρονική της εκδοχή.
«Ο Τίτος βρίσκει τη ζωή που δεν είχε δει ποτέ πριν…». Είναι, όμως, έτοιμος να ξεφύγει από το Game of Thrones και τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών;
Είναι μια αλληγορία και αυτό. Η μετάβαση δηλαδή από την παθητικότητα, την ασφάλεια και τη συνήθεια, στη διεκδίκηση. Το μεταίχμιο ανάμεσα στην παιδική και την ενήλικη ζωή. Νομίζω, όχι μόνο ο Τίτος, όλοι μας, δυσκολευόμαστε να ξεκολλήσουμε από μια κατάσταση που μας προσφέρει μια επίπλαστη ασφάλεια για να μπούμε στο κυνήγι των πιο κρυφών μας ονείρων.
Και οι άνθρωποι γύρω του; Όλοι εμείς που βλέπουμε τον Τίτο να περπατά στη… ζωή που δεν γνώρισε, πόσο έτοιμοι είμαστε να τον εντάξουμε στην κοινωνία μας; Ή μήπως η κοινωνία μας ήταν και παραμένει αμείλικτη απέναντι στη διαφορετικότητα;
Καμία κοινωνία δεν είναι ποτέ έτοιμη… ας δουλέψουμε όλοι με την ενσυναίσθησή μας και όλα θα πάνε καλά…
Ένα κόκκινο κοριτσίστικο παλτό θα γίνει η αιτία ο εύθραυστος σωματικά και ψυχικά έφηβος «να ρουφήξει μέσα σε μια νύχτα τους χυμούς 15 ετών…». Μιλήστε μας για το κορίτσι στο οποίο ανήκει αυτό το όμορφο πανωφόρι.
Το κορίτσι με το κόκκινο παλτό και την αινιγματική συμπεριφορά είναι η αφορμή για τις περιπέτειες του ήρωα, είναι το χρυσόμαλλο κριάρι που έρχεται να γλιτώσει τον πρωταγωνιστή από τη φενάκη της ηλεκτρονικής ζωής, για να τον οδηγήσει στην Κολχίδα, όπου θα βρει τη λύτρωσή του.
«Ένα λάθος θα αποτελέσει το εφαλτήριο για να ξεκινήσει μια περιπλάνηση στην πόλη και να ζήσει την πιο περίεργη και ανατρεπτική νύχτα της ζωής του», γράφετε. Περιγράψτε μας κάποια έντονη σκηνή από αυτή τη νύχτα…
Ποια να διαλέξω; Η ένταση κάποιας σκηνής αλλάζει από ματιά σε ματιά. Άλλωστε ολόκληρη η νύχτα, έτσι όπως τη βιώνει ο ήρωας, είναι μια μικρή Οδύσσεια. Θα προτιμούσα οι αναγνώστες να μοιραστούν μαζί μας κάποια σκηνή που τους δημιούργησε ένταση…
Ένα αγόρι που γνωρίζει τον έρωτα τόσο ξαφνικά αλλά και τόσο υπέροχα δεν είναι λογικό να τα «βάλει» με την κακιά του μοίρα που του είχε «γράψει» μια τόσο δύσκολη ζωή;
Δεν ξέρουμε αν είναι έρωτας, ενθουσιασμός, απορία, σύγκρουση με το οικείο ή κάτι άλλο αυτό που γνωρίζει. Το φινάλε παραμένει ανοιχτό για ερμηνείες.
Στις σελίδες του βιβλίου σας καθρεφτίζεται η Ελλάδα του σήμερα. Και όχι μόνο. Δίνετε χώρο και χρόνο στη διαφορετικότητα και μας καθίζετε απέναντι σε ήρωες που δεν μας είναι άγνωστοι. Αλλά πολλές φορές – δυστυχώς – αρνούμαστε να τους δούμε κι ας είναι δίπλα μας. Τι θέλατε να «βγάλετε» από εμάς τους αναγνώστες γράφοντάς το;
Δε θέλω να βγάλω κάτι. Μάλλον να βάλω θέλω. Να τοποθετήσω ένα κεράκι και ένα καθρεφτάκι πάνω στο κομοδίνο του αναγνώστη. Κερί για να βλέπουμε τους άλλους και καθρεφτάκι για τους εαυτούς μας.
Θα έλεγε κανείς πως το μυθιστόρημά σας είναι νεανικό. Πως απευθύνεται σε αναγνώστες στην ηλικία του Τίτου. Αυτά που κρύβουν, ωστόσο, οι σελίδες του μας αναγκάζουν να σκεφτούμε, να αναλογιστούμε και να προβληματιστούμε οι αναγνώστες κάθε ηλικίας. Αυτός ήταν ο σκοπός σας;
Έτσι είναι. Δεν πιστεύω στις διακρίσεις των μυθιστορημάτων. Ένα καλό βιβλίο διαβάζεται το ίδιο ευχάριστα από όλες τις ηλικίες.
Υπάρχουν έφηβοι που δεν έχουν προβλήματα υγείας αλλά προτιμούν τη μοναξιά και την οθόνη του υπολογιστή τους από τις νεανικές συναναστροφές. Τι θα τους έλεγε ο Τίτος μετά τη βραδιά που του άλλαξε τη ζωή;
Ο Τίτος δεν αγαπάει τις συμβουλές… προτιμά να ακούει παρά να προτείνει. Είναι μεγάλη αρετή η υπομονετική ακρόαση.
Χαρακτηρίζετε το μυθιστόρημά σας ως «μια ιστορία ενηλικίωσης μέσα σε μια κοινωνία που παλεύει να υπάρξει». Τι σημαίνουν οι λέξεις μέσα στα εισαγωγικά;
Υποθέτω αφορά μια ιστορία ενηλικίωσης μέσα σε μια κοινωνία που δεν συμπεριφέρεται ως ενήλικας.
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Ο Τίτος είναι ένας εσωστρεφής έφηβος που πάσχει από την πιο περίεργη ασθένεια που υπάρχει. Μια πάθηση που κάνει τα οστά του πορσελάνινα. Η κατάστασή του δεν του επιτρέπει να πηγαίνει σχολείο. Έτσι μαθαίνει να εξηγεί τον κόσμο παρατηρώντας τον από το μπαλκόνι και τον υπολογιστή του. Μετατρέπεται σιγά σιγά σε ένα avatar που αισθάνεται άνετα μόνο στην ψηφιακή κοινωνία. Μια μέρα ο αδερφός του τον παίρνει μαζί του στη δουλειά, κρυφά από τους γονείς τους. Ένα λάθος του Τίτου θα αποτελέσει την αφορμή για να ξεκινήσει μια περιπλάνηση στην πόλη, μια πόλη που προσπαθεί να βρει τις ισορροπίες της εν μέσω οικονομικής κρίσης, βίας και ρατσιστικών παραληρημάτων, και να ζήσει την πιο περίεργη και ανατρεπτική νύχτα της ζωής του. Θα συναντήσει τη Ρούσα, το ομορφότερο και πιο φωτογραφημένο, μα ωστόσο παράξενο, κορίτσι του σχολείου, που δεν τρώει μοβ φαγητά. Και κάπου εκεί ίσως συναντήσει και τον εαυτό του.
Μια περιπέτεια ενηλικίωσης μέσα σε μια κοινωνία που παλεύει να υπάρξει. Μια ιστορία για έναν νέο που αναζητά απαντήσεις στην Ελλάδα του σήμερα χωρίς megabytes στο κινητό του. Για έναν νέο διαφορετικό, που ψάχνει να βρει αν υπάρχουν και άλλοι διαφορετικοί άνθρωποι εκεί έξω.
Βιογραφικό
O Θοδωρής Κούκιας γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Ιωάννινα. Σπούδασε λογιστική και απέκτησε μεταπτυχιακό δίπλωμα στη διοικητική επιστήμη στην Αγγλία. Συνέχισε τις σπουδές του στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο αποφοιτώντας από τη σχολή Ξένων Γλωσσών, Μετάφρασης και Διερμηνείας. Έχει διατελέσει τραπεζικός υπάλληλος και υπήρξε εργαστηριακός συνεργάτης του ΤΕΙ Ηπείρου, καθώς και σύμβουλος νεανικής επιχειρηματικότητας. Τα τελευταία χρόνια εργάζεται ως μόνιμος εκπαιδευτικός στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση Χίου. Απόσπασμα του βιβλίου με τον τίτλο “Το νεκρό ψάρι” κέρδισε τον πρώτο έπαινο στον πρώτο πανελλήνιο λογοτεχνικό διαγωνισμό της Ιστορικής Δημόσιας Βιβλιοθήκης Χίου “Κοραής”. Έχει τιμηθεί δύο φορές με το βραβείο Αριστείας και Καινοτομίας στην εκπαίδευση από το Υπουργείο Παιδείας
No comments!
There are no comments yet, but you can be first to comment this article.