Καθώς το “Πέρα από την αιωνιότητα” βρίσκεται πια στα ράφια των βιβλιοπωλείων και σύντομα και στα δικά σας χέρια αγαπημένοι μου αναγνώστες, θα ήθελα με μεγάλη μου χαρά να εκφράσω δημόσια την εκτίμησή μου στο πρόσωπο του φίλου μου συγγραφέα Γιώργου Γιαντά, ο οποίος ήταν από τους πρώτους που διάβασαν το βιβλίο και έγραψε το εισαγωγικό σημείωμα, απόσπασμα του οποίου μοιράζομαι μαζί σας. Ένα μεγάλο ευχαριστώ λοιπόν Γιώργο σε σένα, στις εκδόσεις ΠΗΓΉ για τον επαγγελματισμό τους και φυσικά σε όλους τους φίλους αναγνώστες των βιβλίων μου. Εύχομαι να ταξιδέψετε όμορφα όχι μόνο από το Παλέρμο ως τη Σέριφο μα και να απολαμβάνεται το ταξίδι της ζωής για πάντα και να αφήσει ο καθένας το σημάδι του ως… πέρα από την αιωνιότητα!

Κατά το παρελθόν, διαβάζοντας έργα της κ. Ιωάννου, είχα αναφερθεί στην ικανότητα της να αγγίζει τις λεπτές χορδές του μεταφυσικού στοιχείου, χωρίς αυτή η ψηλάφηση να παραβλέπει την ανθρώπινη υπόσταση των ηρώων.
Οι ήρωες των βιβλίων της συγγραφέως είναι άνθρωποι απλοί, συνηθισμένοι, πρόσωπα της διπλανής πόρτας που οι προσωπικές τους συνήθειες δε διαφέρουν σε τίποτε από αυτές του μέσου ανθρώπου, όπως και οι επιθυμίες και τα πάθη τους. Το ερωτικό στοιχείο παίζει καθοριστικό ρόλο για τις επιλογές τους. Τα συναισθήματά τους περιγράφονται σε ακολουθία με τις καταστάσεις της ζωής: όταν δημιουργούνται οι κατάλληλες συνθήκες, όταν η μοίρα ανατρέπει την προβλέψιμη ροή των πραγμάτων, τότε και τα πάθη απογυμνώνονται.


Το σημείο στο οποίο πλέον εντοπίζεται καθαρά το «δυνατό χαρτί» της γραφής της κ. Ιωάννου, είναι το λεπτό σημείο της μετάβασης, η αχνή γραμμή που ένας άνθρωπος -υπό ορισμένες συνθήκες- υπερβαίνει, μεταβαίνοντας στο εξωανθρώπινο, στην υπέρβαση των ορίων, ενόσω τα πλαίσια της ιστορίας παραμένουν «φυσικά», με μία σαφώς νατουραλιστική διάθεση. Το καθημερινό, το συνηθισμένο, η απλότητα της ροής της ζωής, αποκτούν έντεχνα μελανούς χρωματισμούς, εκτρέπονται στο απρόβλεπτο και επιστρέφουν πάλι, με το μη προβλέψιμο της ανθρώπινης ψυχής. Η τεχνική αυτή στο γραπτό λόγο της δημιουργού εφαρμόζεται και στο «Πέρα από την αιωνιότητα», ένα μυθιστόρημα με απλούς συνηθισμένους ήρωες, που εξελίσσεται γρήγορα σε ένα θρίλερ ανατροπών πάνω σε λεπτές ράγες.


Οι χαρακτήρες ξεδιπλώνονται με αρμονία, με συμμετρία, σε ένα χωροχρονικό πλαίσιο θελκτικό και ιδιαίτερα προσεγμένο. Η πλοκή δεν εκτυλίσσεται παραμελώντας την ατμόσφαιρα. Αντί αυτού, το ευρύ περιβάλλον, οι τόποι, οι χρόνοι, το περίβλημα της ιστορίας, έχουν καλλιεργηθεί με ιδιαίτερη επιμέλεια.
Η απόδοση πλήθους ιστορικών στοιχείων προσδίδουν την αύρα ιστορικού μυθιστορήματος, ενώ η εναλλαγή τόπων και χρόνων δεν επιτρέπουν περιθώρια εφησυχασμού στον αναγνώστη. Από τη Σέριφο έως το Παλέρμο παρελαύνουν ενδιάμεσα ντοκουμέντα και στοιχεία της εποχής, δεμένα όμορφα με την πλοκή. Από τον Γκαίτε, τον Βάγκνερ, τους αλχημιστές του 15ου αιώνα, η ατμοσφαιρική διάταξη μεταβαίνει έως και τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, κι ακόμη μεταγενέστερα, χωρίς την παραμικρή απόκλιση από τις ιστορίες των πρωταγωνιστών. Εκείνοι οι καθημερινοί άνθρωποι, αποζητούν τη δική τους λύτρωση, αυτή τη φορά ενδεδυμένη με το πέπλο αρχαίας τραγωδίας. Μόνο που η κάθαρση δεν έρχεται με τους όρους της, παρά με ένα «σασπένς» που στην κορύφωση του, ακριβώς στην κορύφωση, αφήνει ανοιχτό ένα παράθυρο, μία αθέατη πλευρά στην αιωνιότητα, διαιωνίζοντας το ανολοκλήρωτο, σε έναν ανθισμένο παράδεισο, που οι άκρες της εισόδου του θερμαίνονται διαρκώς από τις ζεστές στάχτες της κολάσεως.


Θα ήταν δυνατό να ειπωθεί πως η λύτρωση για τους ήρωες της Ιουλίας Ιωάννου, δεν είναι ένα απλό τέλος ή συγχώρεση, αλλά η ανανέωση ενός κύκλου, μιας υπέρχρονης σφαίρας, που ενώ κλείνει, ανοίγει ξανά. Έτσι γίνεται διακριτή μία ιδιαιτερότητα της γραφής της κατά την ανάλυση των πρωταγωνιστών, που απέχει από τα γνώριμα πρότυπα. Η «τιμωρία» τείνει να απομακρύνεται από τύψεις, επανόρθωση ή απόδοση δικαιοσύνης. Κάθε θανάσιμο μυστικό μένει με κάποιο τρόπο σε εκκρεμότητα, μία πληγή που εκεί που κλείνει, χάσκει ανοιχτή ξανά. Η κάθαρση έχει την όψη ενός αέναου κύκλου, στον οποίο θύματα και θύτες καταδικάζονται σε κοινή παρουσία, σε μία ιδιότυπη συνύπαρξη ευτυχίας και πόνου. Καμία άλλη δικαίωση δε γίνεται αποδεκτή στο περιβάλλον αυτό. Οι πρωταγωνιστές τείνουν να κυριεύονται από τις αδυναμίες και τα πάθη τους, ακόμη και μετά την υπέρβαση του λεπτού ορίου του αποδεκτού. Κυριευμένοι από πόθους που είναι αδύνατο να καταπνίξουν, τυφλώνονται από επιθυμίες που δεν κατορθώνουν να ματαιώσουν, δέχονται την επίδραση καταστάσεων που εξακολουθούν να μην έχουν υπό τον έλεγχό τους. Αυτή είναι και η μόνη απάντησή της στην υπέρβαση των ορίων του ηθικού:
Η αέναη κίνηση, στη σφαίρα μιας αιωνιότητας ανάμεσα στον παράδεισο και την κόλαση.

facebookShare on Facebook
TwitterTweet
FollowFollow us
PinterestSave