Συγγραφέας του βιβλίου «Στο σκοτάδι ανθίζω» – «Εκδόσεις Καστανιώτη»

Με ένα μυθιστόρημα, στο οποίο η μείξη προσωπικών συναισθημάτων και μυθοπλασίας δένουν αρμονικά, ο Χρήστος Ναούμ βάζει στη ζωή μας τον Φίλιππο Δελλή, επιλέγοντας να δώσει σε κάθε κεφάλαιό του το όνομα ενός δέντρου ή φυτού. Ο ήρωάς του μόλις έχει διαγνωσθεί με καρκίνο και αντιμετωπίζοντας την τραγικότητα της ζωής του προσπαθεί να ξανακοιτάξει κατάματα την Αλήθεια του. Παράλληλα με την προσέγγιση της αλήθειας του πρωταγωνιστή του, ο συγγραφέας ανοίγει τα κεφάλαια της αποπλάνησης, της βίας και της κακοποίησης. Θίγει, όμως κι ένα ακόμη σπουδαίο κοινωνικό κεφάλαιο. Εκείνο της δωρεάς σώματος και οργάνων, της μεγαλύτερης αλτρουιστικής πράξης του ανθρώπου, όπως την χαρακτηρίζει. Όπως λέει στο Vivlio-life «η περίσσια προσφορά, δεν μπαίνει σε κανόνες, δεν ορίζεται. Αναβλύζει και χαρίζεται, όπως ακριβώς κάνει κι η αγάπη».

Από τη μια, η λέξη «σκοτάδι» που προκαλεί γκρίζα συναισθήματα και από την άλλη, το ρήμα «ανθίζω» συνώνυμο της ζωής, που μας γεμίζει αισιοδοξία. Δυο αντίθετες έννοιες που προκαλούν ενδιαφέρον. Μιλήστε μας γι’ αυτό που κρύβεται πίσω από τον ευρηματικό σας τίτλο.
Η αλήθεια είναι ότι με απασχόλησε πολύ ο τίτλος. Ήθελα ακριβώς να τονίσω τις αντιθέσεις στην ζωή. Κι επανάφερα στην μνήμη μου, τι άλλο; Το νυχτολούλουδο. Χαρίζει απλόχερα την μοσχοβολιά του τις θερινές νύχτες. Κάτι νύχτες που το θερμόμετρο σκαλώνει σε ψηλές θερμοκρασίες. Νύχτες αφόρητης ζέστης. Αφόρητης πίεσης της ύπαρξης. Στο σκοτάδι, λοιπόν, πρέπει ο καθένας μας να ανοίγει τα πέταλα του και να ανθίζει. Να προσφέρει ό,τι καλό έχει μέσα του στον ίδιο τον εαυτό του αλλά και στους γύρω του. Κι ανθίζοντας να υπάρχει, να απλώνεται στους τοίχους, να διευρύνει την συνείδηση του. Να ζει καλά λατρεύοντας τον Θεό.


Η αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο μας αγγίζει ως αναγνώστες και μας φέρνει πιο κοντά στην ιστορία σας. Πρόκειται για μία αληθινή ιστορία;
Είναι μείξη προσωπικών συναισθημάτων και μυθοπλασίας. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Με ενδιαφέρει η ουσία, ο πυρήνας των γεγονότων, τα συναισθήματα που προκύπτουν από τις αδικίες και τους σκληρούς κανόνες μιας συντηρητικής κοινωνίας.


Έχετε δώσει σε κάθε κεφάλαιο το όνομα ενός δέντρου ή φυτού. Και μάλλον, δεν είναι τυχαία η επιλογή τους. Μιλήστε μας γι’ αυτούς τους πρωτότυπους τίτλους.
Σκέφτηκα ότι σε γενικές γραμμές η ζωή του ήρωα μου, θα μπορούσε να έχει μια ιστορία. Κάτι σαν τις παραδόσεις και τους μύθους που ακολουθούν φυτά και δέντρα. Κυρίως στον έρωτα. Γιατί ο έρωτας είναι η πεμπτουσία της ζωής.


Το πρώτο που διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο για τον ήρωά σας είναι πως «προβληματίζεται με τη διάγνωση που του έχει ανακοινωθεί. Καρκίνος». Δύσκολα τα πράγματα για κείνον αλλά και για μας τους αναγνώστες. Ποιος είναι ο Φίλιππος Δελλής;
Ο Φίλιππος Δελλής είναι ένας αστός. Αντιμετωπίζοντας την τραγικότητα της ζωής του προσπαθεί να ξανακοιτάξει κατάματα την Αλήθεια του. Το παρελθόν τον οδήγησε στο παρόν του. Αρνητικές σχέσεις, τοξικοί άνθρωποι, συγκρούσεις και ταμπού σταδιακά τον έφεραν στην αρρώστια.


…Ωστόσο, η τελευταία πρόταση του οπισθόφυλλου «Θα αναμετρηθεί με φόβους και βεβαιότητες, για να αποδείξει ότι η ζωή είναι μοναδική, γλυκιά και απρόβλεπτη και ότι οι άνθρωποι μπορούν να ξανανθίσουν ακόμα και στο σκοτάδι». Είναι και το μήνυμα που θέλετε να κρατήσουμε από το μυθιστόρημά σας;
Ναι. Οι άνθρωποι πέφτουν και ξαναπέφτουν συχνά. Προδίδονται. Κονταροχτυπιούνται με τις συμβατικότητες. Αλλάζουν. Κάνουν λάθη, τα διορθώνουν. Αυτό γίνεται συνεχώς. Όπως ακριβώς τα κύματα της θάλασσας δεν σταματούν να χτυπούν τα βράχια, έτσι και τα καθημερινά προβλήματα. Άλλοτε γιγάντια, άλλοτε μικρά.


Τι ήταν αυτό που σας έκανε να σκύψετε με ευαισθησία πάνω από αυτόν τον χαρακτήρα, που οι αναγνώστες συμπαθούμε εξαρχής;
Ο άνισος αγώνας του με το κατεστημένο. Η βοήθεια που γύρευε και δεν ερχόταν από πουθενά. Οι αδικίες που δεν θεραπεύονταν. Κυρίως η στρέψη του μίσους -από τον περίγυρο- για τον ίδιο τον εαυτό του. Όμως, διέρρηξε την φυλακή του καταφέρνοντας να βρει στην Αλήθεια του. Να αντικρύσει το Φως του. Να πιαστεί από τον Εαυτό του, να τον αγαπήσει και να τον φροντίσει. Και στο τέλος να στηριχθεί πάνω του.


Το βιβλίο σας, αγγίζει θέματα που τους τελευταίους μήνες συγκλονίζουν την κοινή γνώμη. Αποπλάνηση, βία, κακοποίηση στα παιδικά και εφηβικά χρόνια… Η έκδοσή του, μάλιστα, συνέπεσε με την αποκάλυψη συγκλονιστικών υποθέσεων που ήδη έχουν οδηγηθεί στη δικαιοσύνη. Πώς θα μπορούσε η λογοτεχνία να γίνει εργαλείο στα χέρια της κοινωνίας για να μη ξαναζήσουμε τέτοιες στιγμές;
Με την ενημέρωση. Η κακοποίηση συμβαίνει συνήθως σε κλειστά δωμάτια από ανθρώπους υπεράνω υποψίας. Όταν πλέον τα γεγονότα αποκαλυφθούν είναι αργά.


Ο Λευτέρης, του μυθιστορήματός σας δεν μας είναι άγνωστος. Στο πρόσωπό του αναγνωρίζουμε όλους αυτούς τους επώνυμους και ανώνυμους βίαιους ανθρώπους που θέλουμε να ξεχάσουμε. Πόσο θα επηρεάσει τη ζωή του ήρωά σας;
Σαν το πυρόσημο. Μαρκάρει την ψυχή και μένει ανεξίτηλο το κάψιμο. Ο ήρωας αργεί να αποκαλύψει στον εαυτό του, ότι δεν ήταν θύμα. Δεν ευθυνόταν για αυτή την κατάσταση. Κι αυτή ήταν η άμεση θεραπεία του. Να σταματήσει να καταδιώκει και να κατηγορεί τον εαυτό του. Όπως καλλιεργήθηκε από θύτες και κατηγόρους. Ίσως δεν θέλατε να αναφερθείτε στην Εκκλησία. Όχι σε όλα τα μέλη της συλλήβδην αλλά σε όσα έδειξαν εμπάθεια και σκληρότητα παρόλο που είναι αμαρτωλοί κι οι ίδιοι σύμφωνα με τις Γραφές. Έχουν μπερδέψει την ιερότητα με την αδύναμη ανθρώπινη φύση. Ο Θεός είναι Αγάπη. Και μόνον αυτό θα έλυνε πολλά αδιέξοδα.


Θωμάς. «Θα σου δώσω το νεφρό μου» είπε στον Φίλιππο, που φανταζόταν τον εαυτό του ελεύθερο, πια «από την αιμοκάθαρση και τις βελόνες της». Δύσκολη η απόφαση του Θωμά, σπουδαίο το κοινωνικό μήνυμα που εισπράξαμε από ένα συγγραφέα που εκπροσωπεί και την ιατρική κοινότητα.
Η μεγαλύτερη αλτρουιστική πράξη του ανθρώπου είναι η δωρεά σώματος και οργάνων. Στον Δυτικό Πολιτισμό η μεταμόσχευση οργάνων είναι πλέον γεγονός. Οι πολίτες ξέρουν αλλά κι ο Νομοθέτης έχει ορίσει ότι λίγο πριν το τέλος, οι ιστοί και τα όργανα όσων είναι ετοιμοθάνατοι, μπορούν να μεταμοσχευτούν σε πάσχοντες. Να τους αλλάξουν την ζωή και τη μοίρα. Στην χώρα μας δεν γίνεται καμία ενημέρωση. Άνθρωποι φεύγουν σε αυτοκινητιστικά ή άλλα δυστυχήματα αλλά δυστυχώς τα όργανά τους καταλήγουν στα σκουλήκια. Ενώ θα μπορούσαν να σώσουν άλλες ζωές. Να φωτίσουν την Ανθρωπότητα. Οι «άρχοντες» αυτού του τόπου θα έπρεπε να πάρουν ουσιαστικές αποφάσεις για την Ζωή. Αλλά, όλα είναι βαλτωμένα. Προσπάθειες γίνονται. Ο σκοπός όμως είναι να βοηθηθούν όλοι κι, όχι, οι ελάχιστοι ή ημέτεροι. Όσο για τον Θωμά, και τον εκάστοτε δωρητή οργάνων, θέλει μεγάλη δύναμη και αγάπη. Υπήρξαν μάνες που αρνήθηκαν την τελευταία στιγμή να προσφέρουν τα όργανα τους στα παιδιά τους. Όπως, υπήρξαν και σύζυγοι που τα έδωσαν γενναιόδωρα στους αγαπημένους τους συζύγους. Άβυσσος η ψυχή. Η περίσσια προσφορά, ξέρετε, δεν μπαίνει σε κανόνες, δεν ορίζεται. Αναβλύζει και χαρίζεται, όπως ακριβώς κάνει κι η αγάπη.


Ο Φίλιππος, πήρε την απόφαση να αφήσει έξω από τη ζωή του τους «καλικάντζαρους και τα ξωτικά». Απογοητευμένος απ΄ όλους αφέθηκε στη ζεστή συντροφιά του σκύλου του. Είναι, τελικά, ο Ηρακλής το φάρμακο στην προδοσία όλων εκείνων που αγάπησε αλλά τον πίκραναν;
Δεν θα έπρεπε, αλλά, ναι! Είναι. Εδώ ο Πέτρος πρόδωσε τον Χριστό. Μιλάμε για Θειική Οντότητα. Πόσω μάλλον, ένας απλός θνητός που προδίδεται και υφίσταται την δοκιμασία. Ο προδότης θεωρεί τα μικροσυμφέροντα του ως θησαυρό, τα διεκδικεί και τα προφυλάσσει με κάθε τρόπο. Μπορεί λοιπόν εύκολα να φτάσει στη ανόσια πράξη του. Για όσα νομίζει ότι τού ανήκουν και δεν τα προσπορίζεται. Τέλος, τα ζώα είναι μια παρηγοριά στην μοναξιά του ανθρώπου. Θεωρώ τα κατοικίδια –σκύλους, γάτες- επίγειους αγγέλους.


Με τον ήρωά σας έχετε κάτι κοινό. Είστε γιατροί. Και κάτι ακόμη. Έχετε χιούμορ, κάτι που ευχάριστα διακρίνουμε ως αναγνώστες στο βιβλίο αυτό. «Το αντίδοτο στα βάσανά μου ήταν το χιούμορ μου. Αυτοσαρκαζόμουν με τα τραγικά που μου συνέβαιναν…», λέει ο Φίλιππος. Πόσο τον βοήθησε αυτό να αποδεχτεί την ιδιαιτερότητά του και να λυτρωθεί; Και ποια θέση έχει στη δική σας ζωή το χιούμορ;
Το χιούμορ είναι η ακρογωνιαία λίθος. Αν κάποιος το χειριστεί σωστά, θα αποφύγει πολλές δυσάρεστες καταστάσεις. Όμως, συχνά, ακόμα κι εγώ κι ο ήρωας μου σκουντουφλάμε πάνω στα προβλήματα. Κακώς αλλά το κάνουμε. Αν για παράδειγμα, το δραματικό γεγονός που ζούμε, το αντιμετωπίσουμε με χιούμορ, τότε όλες εκείνες οι αυστηρές, επιβλητικές μορφές που πρωταγωνιστούν στην ιστορία μικραίνουν. Παίρνουν το ανθρώπινο σχήμα τους με τα προτερήματα και τα ελαττώματα τους. Γίνονται αστείοι και κάποια στιγμή είναι δυνατόν να φτάσουν στην γελοιότητα. Γυρίστε στο παρελθόν σας κι επιλέξτε μια τραυματική εμπειρία. Τώρα απογυμνώστε την. Ντύστε τα πρόσωπα με τα ελαττώματα τους, τα πάθη τους, τις μικρότητες τους και τις αδεξιότητες τους. Πώς σας φαίνονται; Δεν είναι για γέλια; Παραδείγματος χάριν, η αυστηρή δικαστίνα με το έντονο μακιγιάζ ακατάλληλο για την ηλικία της, ο θρησκόληπτος καθηγητής που ζει μια ανήθικη ζωή, η γνωστή καλλιτέχνης που καταναλώνεται σε ανόητες προβολές της ημιμάθειας της και πάει λέγοντας. Αυτό όμως πρέπει να γίνεται, όταν είμαστε μέσα στο πρόβλημα. Μέσα στην κακή στιγμή. Τότε υπάρχει σωτηρία. Όταν όσα συμβαίνουν τα αντιμετωπίζουμε ως αστεία και περαστικά.
Ευχαριστώ για την φιλοξενία.

Λίγα λόγια για το βιβλίο
Ο Φίλιππος Δελλής οδηγώντας ένα βροχερό απόγευμα προβληματίζεται με τη διάγνωση που μόλις του έχει ανακοινωθεί. Καρκίνος.
Ο νους του, σαν κινούμενη κάμερα, στρέφεται στα παλιά για να εξηγήσει και να αντέξει τα καινούργια. Επανεξετάζει γεγονότα που τον σημάδεψαν, ανατρέχει στους έρωτες και στις οικογενειακές σχέσεις, στη βία και την κακοποίηση των παιδικών και εφηβικών χρόνων, στις ματαιώσεις της ενηλικίωσης αλλά και στις ασύμμετρες συγκρούσεις με τις κοινωνικές προκαταλήψεις.
Στον δρόμο του συστοιχίες δέντρων. Στον ίσκιο τους, ως άνθρωπος που ακολουθεί τα όνειρά του, ο Φίλιππος δεν παρασύρεται από τις αντιξοότητες. Θα αναμετρηθεί με φόβους και βεβαιότητες, για να αποδείξει ότι η ζωή είναι μοναδική, γλυκιά και απρόβλεπτη και ότι οι άνθρωποι μπορούν να ξανανθίσουν – ακόμα και στο σκοτάδι.

Βιογραφικό
Ο Χρήστος Ναούμ γεννήθηκε στην Καλλιθέα της Αθήνας και είναι Διευθυντής στο Δερματολογικό Τμήμα του νοσοκομείου «Ευαγγελισμός». Έχει γράψει πολυάριθμες ιατρικές μελέτες και άρθρα, που δημοσιεύτηκαν σε ελληνικά και διεθνή επιστημονικά περιοδικά. Ήταν αρχισυντάκτης στο επιστημονικού αλλά και κοινωνικού περιεχομένου περιοδικό Εν χρω, το οποίο κυκλοφόρησε για πέντε συναπτά έτη (2007-2012). Το 2019, για την προσφορά του, έτυχε τιμητικής διάκρισης από την Ελληνική Εταιρεία Δερματοχειρουργικής, Laser και Αισθητικής Δερματολογίας.
Η πεζογραφία ήταν πάντοτε η κρυφή του ενασχόληση, καθώς και το θεατρικό κείμενο.
Έχει γράψει τα μυθιστορήματα Αχ, αυτές οι βασίλισσες! (2008), Γιαρντίμ ‒ Οι φλόγες της Ανατολής (2010), Άσωτοι έρωτες (2014), καθώς και τη συλλογή διηγημάτων Γυμνός σε κοινή θέα (2016). Όλα στις Εκδόσεις Καστανιώτη.
Θεατρικά του έργα: Τα αυγά της στρουθοκαμήλου (2013), Μωβ Κορδέλα (2015), Σάλπιγγα του αγγέλου (2015), Ασκήσεις Θανάτου (2016), Stronger with you ‒ Τα θεατρικά της παράνοιας (2020).