Συγγραφέας του βιβλίου «Κλίμακα F» – Εκδόσεις «Κύφαντα»
Όλα ξεκινούν από ένα φόνο στην Ισραηλιτική Λέσχη και τα κρυπτογραφημένα μηνύματα που μας βάζουν ως αναγνώστες στα βαθιά μιας δημοσιογραφικής έρευνας. Με την πένα της η Έλενα Χουσνή μας πάει ένα βήμα παρακάτω, με ένα βιβλίο που κρύβει στις σελίδες του πολύχρονη, δύσκολη αλλά και επικίνδυνη προσωπικής έρευνας. Μας προβληματίζει και μας ταρακουνά κάνοντάς μας παρατηρητές της πολιτικής αρένας μέσα στην οποία, όπως λέει στο Vivlio-life «συντελούνται πολιτικά “εγκλήματα” διαρκείας, και κυρίως των μηχανισμών «με τους οποίους αυτά ανθούν δημιουργώντας θύλακες επικίνδυνους». Μέσα από την «Κλίμακα F» η συγγραφέας επιθυμεί ο αναγνώστης να αναγνωρίσει στο βιβλίο όχι τόσο έναν συγκεκριμένο πρωταγωνιστή αλλά κυρίως «ένα μοτίβο ζωής και σκέψης, μια κοινωνική και πολιτική συνθήκη και με βάση αυτά να προσεγγίσει το θέμα και την ιστορία, επιχειρώντας παράλληλα μια βουτιά στην κοσμοθεωρία του και την αντίληψη ζωής του».
Ξεκινώντας τη συνέντευξή μας, θα έπρεπε, μάλλον, να μας δώσετε τον ορισμό της Κλίμακας F.
Θα το `θελα πολύ αλλά φοβάμαι ότι θα κάνουμε spoiler και – μια που το βιβλίο έχει στοιχεία αστυνομικής ιστορίας αν και εν γένει είναι ένα πολιτικό βιβλίο ή πολιτικό θρίλερ κατά άλλους- θα αποκαλύψω πράγματα που αποκτούν συγκεκριμένη νοηματοδότηση κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης. Θα ήθελα να πω όμως, πως όταν δόθηκε ο τίτλος έκανα ένα μικρό γκάλοπ σε φίλους ρωτώντας τους τι είδους συνειρμικές σκέψεις τους δημιουργεί και υπήρξαν πολύ ενδιαφέρουσες και ποικίλες απαντήσεις. Αυτή η ποικιλότητα με έκανε να συνηγορήσω υπέρ του έναντι κάποιων άλλων υποψηφίων τίτλων.
Φαντάζομαι δεν είναι καθόλου τυχαίος ο ξεφτισμένος κόκκινος τοίχος του εξωφύλλου…
Όχι καθόλου. Να σας πω ότι αυτό που βλέπετε στο εξώφυλλο πράγματι θυμίζει τοίχο όμως είναι κομμάτι της πλευράς ενός σκάφους, που βρίσκεται για επισκευή στο καρνάγιο. Σε αυτά τα σκάφη βρίσκει συχνά κανείς πολύ όμορφους καμβάδες χρωμάτων. Με την μεγέθυνση ήρθε στα μέτρα του εξωφύλλου όπου τόσο το χρώμα όσο και αυτό το ξέφτισμα έχουν την σημασία τους. Θεωρώ ότι οι συμβολισμοί της εικόνας, του χρώματος και του τίτλου, δένουν σε ένα τρίπτυχο το οποίο το βιβλίο θα αποκαλύψει. Ας πω όσο πιο γενικόλογα μπορώ και με τον φόβο πάντα να μην αποκαλύψω την ιστορία ότι κατά κάποιο τρόπο σηματοδοτούν τον κίνδυνο, την ένταση κάποιων κοινωνικών και πολιτικών φαινομένων, την επαναληπτικότητα της ιστορίας κυρίως στις αρνητικές εκφάνσεις της και βέβαια την ολιγωρία μας απέναντι σε όλα αυτά.
Από τις πρώτες αράδες ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται πως έχει να κάνει με ένα πολιτικό μυθιστόρημα. Το εκτιμούν οι Έλληνες αναγνώστες αυτό το σημαντικό είδος λογοτεχνίας;
Ελπίζω πως ναι. Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει μεγάλη- αριθμητικά μιλώντας- παραγωγή σε αυτό το είδος παρ`όλο που η πολιτική εμφιλοχωρεί συχνά τόσο στα κοινωνικά όσο και στα αστυνομικά μυθιστορήματα. Επίσης και στο ιστορικό μυθιστόρημα. Το πολιτικό, ωστόσο, παραμένει λιγάκι στα «αζήτητα» τόσο από τους συγγραφείς όσο και από τους αναγνώστες. Ενδεχομένως λόγω της έντασης που πάντα περιέβαλλε την συζήτηση περί πολιτικής στη χώρα μας. Κι έτσι στο άκουσμα της λέξης πολιτικό, δημιουργούνται συνειρμοί αρνητικών συνδηλώσεων, ενεργοποιούνται πάθη και αυτό ίσως να αποτελεί αποτρεπτικό παράγοντα. Στην εποχή μας, ωστόσο, όπου – και θα πω δυστυχώς εδώ- υπάρχει μια απαξίωση των θεσμών και της πολιτικής πραγματικότητας έχει μεν αφαιρεθεί το συγκρουσιακό στοιχείο, το οποίο έχει μετατοπιστεί αλλού στην κοινωνική αρένα, αλλά από την άλλη δεν έχει παγιωθεί μια νέα ή ας το πω ξεκάθαρη στάση για το πως ορίζουμε το πολιτικό τελικά.
Πολιτικό θρίλερ χαρακτήρισαν κάποιοι την «Κλίμακα F». Δώστε μας μια γεύση από την πλοκή για να αισθανθούμε το έντονο αίσθημα της αγωνίας που κρύβεται στις σελίδες του βιβλίου.
Το βιβλίο έχει ως κεντρικό του θέμα ένα φόνο που γίνεται στην Ισραηλιτική Λέσχη. Γύρω από τον φόνο αυτό αλλά και κάποια κρυπτογραφημένα μηνύματα που φτάνουν σε μια εφημερίδα παρακολουθούμε την δημοσιογραφική έρευνα αφενός για την εξιχνίαση του εγκλήματος αλλά κυρίως την πολιτική αρένα μέσα στην οποία συντελούνται πολιτικά «εγκλήματα» διαρκείας. Και κυρίως τους μηχανισμούς με τους οποίους αυτά ανθούν δημιουργώντας θύλακες επικίνδυνους.
Στην ιστορία σας πρωταγωνιστεί η γενιά των ανθρώπων, όλοι εμείς δηλαδή, που παρακολουθούμε αυτό το θρίλερ, οι περισσότεροι από τον καναπέ. Ποια είναι τα πρόσωπα στα οποία δώσατε τον ρόλο των κεντρικών ηρώων;
Γράφοντας το βιβλίο και κυρίως κάνοντας μια μακρόχρονη και αρκετά δύσκολη έως επικίνδυνη έρευνα, είχα στο μυαλό μου την ανάγκη ο αναγνώστης να αναγνωρίσει στο βιβλίο όχι τόσο έναν συγκεκριμένο πρωταγωνιστή αλλά κυρίως ένα μοτίβο ζωής και σκέψης, μια κοινωνική και πολιτική συνθήκη και με βάση αυτά να προσεγγίσει το θέμα και την ιστορία, επιχειρώντας παράλληλα μια βουτιά στην κοσμοθεωρία του και την αντίληψη ζωής του. Οι κεντρικοί ήρωες είναι μια ομάδα δημοσιογράφων, ένας ακαδημαϊκός καθηγητής και – κυρίως – μια ομάδα νέων ανθρώπων, φοιτητών που θα παίξει κομβικό ρόλο στην εξιχνίαση.
Δεν είναι μόνο ένα βιβλίο στο οποίο καταθέσατε τις θέσεις και τους προβληματισμούς σας ως συγγραφέας και ενεργός πολίτης. Υπάρχει έρευνα πίσω από τον ξεφτισμένο τοίχο του εξωφύλλου. Μιλήστε μας για τον τρόπο που δουλέψατε μέχρι την έκδοση.
Η έρευνα ήταν όπως σας είπα και νωρίτερα αρκετά χρονοβόρα. Ξεκινώ πάντα διαβάζοντας πολύ. Για την εποχή που με ενδιαφέρει και στο συγκεκριμένο βιβλίο για το πολιτικό και κοινωνικό φαινόμενο που με ενδιέφερε και όλες τις πιθανές συνιστώσες του: οικονομικές, πολιτικές, ηθικές, ιστορικές, πολιτισμικές. Κι επειδή στην προκειμένη περίπτωση ήθελα να κάνω και μια συγκριτική αξιολόγηση μεταξύ της χώρας μας και άλλων ευρωπαϊκών και όχι μόνο χωρών, διάβασα πολλή, μα πάρα πολλή πολιτική ιστορία και επίσης παρακολούθησα αμέτρητες πολιτικές ομιλίες ηγετών παλαιότερων και σύγχρονων, ελλήνων και πολλών ακόμη εθνικοτήτων. Επίσης έκανα έρευνα στον κινηματογράφο και σε αρχεία εφημερίδων, στην μουσική αλλά και σε πολιτικά δοκίμια. Ένα σημαντικό κομμάτι, επίσης, αφορούσε τις συνεντεύξεις με ανθρώπους. Μέγιστη ήταν η συμβολή του Τάκη Ζώτου, στον οποίο είναι αφιερωμένο το βιβλίο, έναν εκ των δικηγόρων στην δίκη της Χρυσής Αυγής που μου έδωσε πολύ και σημαντικό υλικό τόσο από την προανακριτική διαδικασία και την δικογραφία όσο και βιβλιογραφικό αλλά κυρίως απάντησε σε πολλά ερωτήματά μου. Τον ευχαριστώ και τον αγαπώ ιδιαίτερα. Η μετέπειτα εξέλιξη της δίκης της Χρυσής Αυγής δικαίωσε τον πολυετή αγώνα, τόσο τον δικό του όσο και πολλών άλλων ανθρώπων που συνέβαλαν σε μια απόφαση ιστορικής σημασίας και καθοριστικής αξίας. Στις συνεντεύξεις υπήρξαν και άτομα από τον χώρο της πολιτικής, της αστυνομίας, ακροδεξιών οργανώσεων κτλ. Βέβαια πρέπει να σας πω ότι από όλο αυτό το ερευνητικό υλικό πάντα χρησιμοποιείται ένα ελάχιστο κομμάτι αλλά είναι σημαντικό πριν αρχίσεις να γράφεις, να μάθεις όσο καλύτερο μπορείς και να κατανοήσεις τον «καμβά».
Τα μηνύματα που εισπράττει ο καθένας μας είναι πολλά και διαφορετικά. Ποιο είναι το βασικό μήνυμα που εσείς ως συγγραφέας θέλετε να εισπράξουμε για να ταρακουνηθούμε;
Πως δεν υπάρχει περιθώριο για εφησυχασμό. Πως η ακραία ιδεολογία και πρακτική συχνά στεγάζεται, εκτός από τους προφανείς ας πούμε «πολιτικούς» χώρους, σε καθημερινές συμπεριφορές και απόψεις. Εκεί είναι ο μεγάλος κίνδυνος. Να αποδεχθούμε ως φυσιολογικό και κανόνα κάτι που καταφανώς δεν είναι. Και να το ντύσουμε με υφάσματα δήθεν δημοκρατίας.
«Θα ξαναγυρίσουμε και η γη θα τρέμει», ήταν τα τελευταία λόγια του υπουργού προπαγάνδας των Ναζί, Γιόζεφ Γκέμπελς. Πόσο τρέμει η γη της Ελλάδας, της Ευρώπης του κόσμου;
Η τελευταία δεκαετία τόσο στην χώρα μας όσο και σε ευρωπαϊκό αλλά και παγκόσμιο επίπεδο, απέδειξε ότι τα «ρίχτερ» είναι πολλά και όταν συμβεί αυτό που είπα προηγούμενα, όταν δηλαδή ο εφησυχασμός γίνει η κύρια πρακτική ζωής και σκέψης, τότε οι πολιτικές τεκτονικές πλάκες δημιουργούν επικίνδυνους και δολοφονικούς «σεισμούς». Με ένα πολιτικό σύστημα που έχει απαξιωθεί, με θεσμούς που έχουν υποστεί ήττα, σε ένα σκηνικό όπου οι άνθρωποι οδηγούνται στην ανέχεια και που η αξιοπρέπειά τους υφίσταται συντριπτικά κατάγματα, όταν η ανασφάλεια χτυπάει κόκκινο, τότε δημιουργούνται, δυστυχώς, όλες οι προϋποθέσεις για την εμφάνιση μορφωμάτων, νοσταλγών του Γκέμπελς και των ομοίων του. Το αυγό του φιδιού είναι πάντα έτοιμο να εκκολαφθεί, πιο επικίνδυνο από ποτέ.
Αυτό το σύννεφο φασισμού και ρατσισμού που έχει σκοτεινιάσει τον ουρανό μας τι χρειάζεται για να διαλυθεί; Πού οδηγείτε τη σκέψη των αναγνωστών σας μέσα από την «Κλίμακα F»;
Ελπίζω στο να σκεφτούν πάνω σε ό,τι συμβαίνει. Σε ό,τι μας συμβαίνει. Αν αυτό γίνει, τότε θα είμαι πολύ ευτυχής.
Άραγε με τα μέλη της Χρυσής Αυγής στη φυλακή, πόσο πρέπει να φοβόμαστε πως τα πλοκάμια της δουλεύουν (το απέδειξαν άλλωστε με τα πρόσφατα επεισόδια σε σχολεία) ακόμη και είναι ικανά να μας πισωγυρίσουν;
Να ανησυχούμε, ναι. Είναι πολύ πρόσφατη, μόλις λίγα χρόνια πριν, η αντίληψη ότι πρόκειται για παροδικές γραφικότητες και ότι δεν υπάρχει κίνδυνος. Ο πολιτικός κόσμος δοκιμάστηκε, ο λαός μας δοκιμάστηκε, γίναμε μάρτυρες συμβάντων που μόνο ντροπή προκαλούν. Τα πρόσφατα επεισόδια, όπως σωστά λέτε, αποδεικνύουν ότι αρκεί μια στιγμή έντασης και κούρασης της κοινωνίας για να ξαναγίνει το έδαφος γόνιμο και να γεννήσει και πάλι σαπρόφυτα. Έσο έτοιμοι λοιπόν…
Η λογοτεχνία πόση δύναμη κρύβει μέσα της; Μπορεί μία συγγραφική φωνή να αφυπνίσει; Και, μήπως ήρθε η ώρα να μπει τέλος στη σιωπή και η φωνή να γίνει κραυγή;
Η λογοτεχνία έχει δύο βασικά συστατικά που την κρατούν ζωντανή τόσους αιώνες. Αν το καλοσκεφτείτε όλα έχουν ειπωθεί, όλα έχουν γραφεί. Γιατί συνεχίζουμε λοιπόν να γράφουμε; Γιατί εκτός από την αφήγηση η λογοτεχνία αποτελεί και ένα φιλοσοφικό σχόλιο πάνω στην εκάστοτε εποχή. Ένα πολιτικό, κοινωνικό, ανθρωπιστικό σχόλιο. Αυτό την κρατά ζωντανή, αυτό την ανανεώνει, χωρίς βέβαια να χάνει τον βασικό αφηγηματικό της ρόλο. Υπό αυτή την έννοια κάθε αφήγηση έχει τεράστια δύναμη μέσα της γιατί διηγείται μια ιστορία που αφορά τους ανθρώπους, που είναι η δική τους ιστορία, μέσα από την ματιά και την οπτική γωνία που κάθε φορά θα επιλέξει ο συγγραφέας βέβαια. Αυτή η ιστορία και ο τρόπος με τον οποίο θα γίνει η αφήγησή της είτε πρόκειται για ένα μεγάλο έρωτα, είτε για μια προσωπική διάψευση είτε για μια πολιτική συγκυρία, δεν παύει- όταν έχει και συγχρονικότητα- να είναι κομμάτι της ζωής του καθενός και της καθεμιάς μας. Και άλλοτε με την σιωπή άλλοτε με την κραυγή κάτι αφήνει, ένα χνάρι στην σκέψη του αναγνώστη. Ελπίζω!!!
Λίγα λόγια για το βιβλίο
“Τι κάνουμε;”. Είναι αποφασισμένος να πάρει απάντηση στα ερωτήματά του. “Κινούμε λίγο τον κόσμο. Όταν αρχίζει να χάνει την ισορροπία του”.
“Την ισορροπία των λίγων”.
“Μη γίνεσαι αφελής. Πάντα την ισορροπία οι λίγοι την επιλέγουν. Στα μέτρα τους”. “Δεν έχει σημασία, λοιπόν, ποιοι είναι αυτοί;”
“Βεβαίως και έχει. Υπάρχουν πολλές ολιγαρχίες. Υπαρκτές και εν δυνάμει.
Το ζήτημα είναι να επιλέξεις με ποια θα πας”.
“Ποια ολιγαρχία επιλέξαμε εμείς;”
“Την πιο παλιά. Αυτή που έχει επιβιώσει από όλα.
Αυτή που ξέρει πότε ο κόσμος πρέπει να αλλάξει και τον αλλάζει”.
Μια επίθεση με εκρηκτικούς μηχανισμούς στην Ισραηλιτική Λέσχη και η αποκάλυψη της δολοφονίας μιας νεαρής γυναίκας κινητοποιούν δημοσιογράφους και πολιτική ηγεσία. Την ευθύνη αναλαμβάνει η οργάνωση “Κρυπτεία”. Οι συλλήψεις που ανακοινώνει η αστυνομία αποτελούν κίνηση εντυπωσιασμού ή προάγγελο νέων χτυπημάτων; Μια ομάδα δημοσιογράφων με τη βοήθεια του καθηγητή Πουλιέζου προσπαθεί να αποκαλύψει την ταυτότητα των δραστών. Μια ομάδα νεαρών στην Αίθουσα ΘΕ.ΛΙ. επηρεάζει την κοινή γνώμη κάνοντας παρεμβάσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ο πόλεμος ξεκινά και τα νήματα κινούν “αόρατοι” παίκτες. Ποιος θα κερδίσει το παιχνίδι; Στο μέσο της μάχης η Κλίμακα F, θα δώσει απαντήσεις; Ίσως τελικά η “αράχνη” αλλάξει όψη για να επιβιώσει…
Βιογραφικό
Η Έλενα Χουσνή γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Πέλλα. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος στις εφημερίδες «Έθνος» και «Έθνος της Κυριακής», ως υπεύθυνη του Γραφείου Τύπου της Περιφέρειας Βορείου Αιγαίου και ως επικεφαλής του Γραφείου Ευρωπαϊκής Πληροφόρησης Europe Direct Βορείου Αιγαίου, ενώ σήμερα εργάζεται στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση Σάμου. Διηγήματά της έχουν φιλοξενηθεί σε συλλογικά έργα, ενώ το βιβλίο της «Άλικο σαν το …Αίμα» έλαβε το Α΄ Βραβείο στον Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών (2012). Από την ΠΕΛ εξάλλου έχει βραβευθεί με το Α΄ Βραβείο Θεατρικού έργου (2009) και με το Γ΄ Βραβείο Μυθιστορήματος (2009). Έχει λάβει διακρίσεις και βραβεία σε πολλούς πανελλήνιους διαγωνισμούς.
Η συγγραφέας το 2014 εξέδωσε το πρώτο της βιβλίο «Στα άδυτα… των δυτών» από τις εκδόσεις Δίαυλος. Από τον Ιανουάριο του 2015 έγινε μέλος της Ελληνικής Λέσχης Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας. Aκολούθησαν από τις Εκδόσεις Κύφαντα τα βιβλία «Χρυσή Εκδίκηση» (2016), «Το παιδί με τη ριγέ μπλούζα» (2017) και «Καταραμένες Πολιτείες» (2018).
No comments!
There are no comments yet, but you can be first to comment this article.