Σκέψεις για το βιβλίο της Έλσης Τσουκαράκη «Τα κύματα της νοσταλγίας» από την Ιουλία Ιωάννου

Αλλά η εμπειρία φίλε μου, δεν πάει μόνη της περίπατο στις ζωές των ανθρώπων. Θέλει συντροφιά τη σύνεση, τη συγκρότηση, τη μυαλωμένη σκέψη.

…δεν υπάρχει καλύτερος φίλος και χειρότερος εχθρός από τον ίδιο μας τον εαυτό…

Η ψυχή του καθενός προβάλλει πολλές φορές αντίσταση και ορθώνει παράστημα στις αρνητικές προσδοκίες των άλλων, προκειμένου να αφεθεί στις δικές της προσωπικές και λυτρωτικές εμπειρίες.

Άφηνε πίσω σου την κακοθαλασσιά και τη φουρτούνα και προχώρα. Αν γυρνάς συνέχεια το κεφάλι να κοιτάς το παρελθόν, τότε θα σκουντουφλάς μπροστά στον δρόμο σου… η ζωή είναι από μόνη της το πιο πολύτιμο δώρο. Οφείλουμε να της αποδίδουμε ακούραστα τιμή και χρέος και να μην την απαξιώνουμε αγνοώντας την αξία της.

Όλοι οι άνθρωποι μια κοινή ομάδα συναισθημάτων είμαστε… αγαπάμε, πονάμε, λυγίζουμε, μισούμε κιόλας, αν θες, ή αλληλοκαταστρεφόμαστε με τον ίδιο τρόπο…

Εγγυήσεις για τα μελλοντικά συναισθημάτων των ανθρώπων δεν υπήρχαν. Τα όμορφα λόγια και οι αιώνιες υποσχέσεις έρωτα κι αγάπης αφορούσαν αποκλειστικά το παρόν, τη στιγμή που ξεστομίζονταν…

Η ζωή ήταν μια συνεχιζόμενη, άγνωστη πορεία πάντα μπροστά…

Ποια μοίρα μπορεί να παίζει τόσο ανελέητα με τις ζωές των ανθρώπων; Ποιο είναι το όνομά της; Πώς μοιάζει το πρόσωπό της; Με ποιο δικαίωμα αποφασίζει να αλλάξει, να καταστρέψει, να ανατρέψει ό,τι με κόπο οι ανίσχυροι παίχτες του παιχνιδιού της έχουν καταφέρει να χτίσουν;
Τα κύματα της νοσταλγίας, της Έλσης Τσουκαράκη, είναι ίσως από τα μυθιστορήματα εκείνα που σε ταρακουνάνε μέσα σου για το πόσες αλήθειες μπορεί να κρύβει ο καθένας ή με πόσες ψευτιές πορεύεται στην άγνωστη πορεία που χαράζει ο χρόνος μπροστά του…
Η ζωή όλων κρέμεται από μια τόσο λεπτή κλωστή που αν κοπεί από κάποιο λάθος χειρισμό δεν ενώνεται με καμία κολλητική ταινία, με καμιά μαγική σταγόνα.
Και οι επιλογές που υπάρχουν είναι μόνο δύο: ή μένεις προσκολλημένος στο καταστροφικό λάθος και πασχίζεις να μην αφήσεις ούτε στιγμή να πάει χαμένη από την υπόλοιπη ζωή σου αναμασώντας και ξαναζώντας αυτό το λάθος ή προσπερνάς το σκόπελο με όποιο τίμημα και αναζητάς τη λύτρωση με τη φυγή, αφήνοντας πίσω σου αλλά κουβαλώντας μέσα σου τον πόνο που σε διαλύει σε χίλια κομμάτια και περιμένεις το πλήρωμα του χρόνου για να φτάσει η πολυπόθητη συγχώρεση. Και αν δεν καταφέρεις πρώτα εσύ ο ίδιος να δώσεις άφεση αμαρτιών στον ίδιο σου τον εαυτό, τότε κανένας δεν πρόκειται να παίξει αυτό το ρόλο, του λυτρωτή, εκείνου που θα σε απαλλάξει από το βάρος που κουβαλάς.
Τα κύματα της νοσταλγίας μπορεί να είναι λυτρωτικά και να σε οδηγήσουν στο απάγκιο λιμάνι ή να σε παρασύρουν και να μην καταφέρεις ποτέ να βγεις στη στεριά…

Share on Facebook

Tweet

Follow us

Save