Συγγραφέας του βιβλίου Αποθήκη ανθρώπων – Εκδόσεις Εύμαρος
Η Ειρήνη Δερμιτζάκη τα χρόνια της κρίσης βρέθηκε να εργάζεται σε γηροκομεία του Λονδίνου και κάπου ανάμεσα στην καθημερινότητά της, ένιωσε την ανάγκη να καταγράψει τα βιώματά της στην ξένη χώρα, αναδεικνύοντας ιστορίες ηλικιωμένων, με τρυφερότητα και χιούμορ. Κάπως έτσι γεννήθηκε η Αποθήκη ανθρώπων. Όπως λέει στο Vivlio-life η συγγραφέας ο τίτλος της ήταν το συμπέρασμα που έβγαλε όταν πρωτομπήκε σε βρετανικό γηροκομείο και γι αυτό, ίσως, ήταν και η τελική επιλογή της. «Διαπίστωσα όμως ότι επισκιάζει το βιβλίο. Το βιβλίο δεν είναι βαρύ, είναι αστείο, συγκινητικό, είναι ένας ύμνος στην ανθρώπινη ύπαρξη και στην αλληλεγγύη». Αυτό που προκύπτει από την ιστορία της είναι πως «Οι Άγγλοι είναι πιο συνηθισμένοι με την ιδέα του ιδρύματος. Εδώ στην Ελλάδα αν βάλουμε τον γονιό μας σε ίδρυμα έχουμε τύψεις. Η ζωή σε ένα καλό ίδρυμα μπορεί να είναι καλύτερη από το να ζει ο ηλικιωμένος μόνος στο σπίτι του».
- «Μια ελληνίδα ηθοποιός μεταναστεύει στο Λονδίνο την περίοδο της κρίσης και πιάνει δουλειά σε ένα γηροκομείο. Εκεί προσπαθεί να ξεχάσει όλα όσα την έδιωξαν από την Ελλάδα». Ας ξεκινήσουμε με όλα εκείνα που (σας) έδιωξαν την ηρωίδα σας από την Ελλάδα.
Η ηρωίδα του βιβλίου φεύγει από την Ελλάδα λόγω της οικονομικής κρίσης. Είναι ηθοποιός και η καριέρα της, μετά από μια μεγάλη επιτυχία, έχει πάρει την κάτω βόλτα. Αποζητά όμως κυρίως να βρει τον εαυτό της. Κι αυτό μπορεί να το κάνει μόνο από μακριά από την παλιά της ζωή. Εγώ έφυγα το 2009 λίγο πριν ξεκινήσει η κρίση. Τα κίνητρα μας όμως είναι τα ίδια, φύγαμε και οι δυο από μια χώρα που μας πλήγωνε. Το λεγόμενο braindrain, των νέων και όχι μόνο ανθρώπων, που φεύγουν κυνηγώντας μια καλύτερη ποιότητα ζωής.
- Εκπαιδευτήκατε να κάνετε καλλιτεχνικά σεμινάρια σε κοινωνικά ευπαθείς ομάδες κι ενώ θα μπορούσατε να εργαστείτε με παιδιά επιλέξατε να εργαστείτε με ηλικιωμένους. Ο λόγος;
Ίσως πίστευα τότε ότι με τους ηλικιωμένους μπορώ να επικοινωνήσω καλύτερα. Ή και μια ενδόμυχη σκέψη, ότι τα παιδιά έχουν τη ζωή μπροστά τους, θα έχουν κι άλλες ευκαιρίες, ενώ οι ηλικιωμένοι όχι. - Το βιβλίο σας είναι βιωματικό. Ποια ήταν η στιγμή που αποφασίσατε να γράψετε τα όσα ζήσατε στα βρετανικά γηροκομεία και γιατί νιώσατε την ανάγκη να το κάνετε;
Η ιδέα στριφογύριζε στο μυαλό μου από τη στιγμή που ξεκίνησα να δουλεύω στα γηροκομεία. Ένιωθα ότι αυτό που βιώνω είναι κάτι ιδιαίτερο και πρέπει να καταγραφεί. Ξεκίνησα όμως να γράφω το βιβλίο αφότου επέστρεψα στην Ελλάδα. Έπρεπε να περάσει λίγος χρόνος, να αποστασιοποιηθώ κι εγώ συναισθηματικά από ανθρώπους και γεγονότα. Όταν το πρωτοέγραψα δεν μου άρεσε. Γύρω στις 200 σελίδες κατάλαβα πως γράφω αυτά που πραγματικά ήθελα να πω. Τα έσβησα και ξεκίνησα από την αρχή. Νομίζω πως στο τέλος τα κατάφερα, να αναδείξω τις ιστορίες των ανθρώπων αυτών με τρυφερότητα και χιούμορ, χωρίς να τους καπελώνει το βάρος της ασθένειας. - Ο τίτλος που επιλέξατε για το μυθιστόρημά σας είναι «βαρύς». Κρύβει μέσα του τα βαριά σας συναισθήματα;
Ο τίτλος Αποθήκη Ανθρώπων ήταν το συμπέρασμα που έβγαλα όταν πρωτομπήκα σε γηροκομείο. Διαπίστωσα όμως ότι επισκιάζει το βιβλίο. Το βιβλίο δεν είναι βαρύ, είναι αστείο, συγκινητικό, είναι ένας ύμνος στην ανθρώπινη ύπαρξη και στην αλληλεγγύη. - Η αλήθεια είναι πως με τα όσα γράφετε απομυθοποιείτε την περίθαλψη της τρίτης ηλικίας στην Βρετανία. Φαντάζομαι πως δεν είμαι μόνο εγώ που το είχα αλλιώς στο μυαλό μου…
Στα πολύ ακριβά ιδρύματα της Αγγλίας η περίθαλψη είναι σε πολύ καλά επίπεδα. Ακόμα κι αυτά όμως έχουν προβλήματα. Υψηλούς μισθούς για τα ανώτερα στελέχη τους και τον κατώτατο μισθό για τους φροντιστές που και δεν επαρκούν και εξουθενώνονται σωματικά και ψυχικά. Η υγεία είναι το πολυτιμότερο αγαθό και όσο ιδιωτικοποιείται τόσο χειρότερα θα γίνονται τα πράγματα. Κι αυτό αφορά και τα γηροκομεία αλλά και τα νοσοκομεία. Συγκριτικά, το σύστημα της Ελλάδας, με τα ταλαιπωρημένα μας νοσοκομεία, είναι καλύτερο κατά τη γνώμη μου, από εκείνο της Μεγάλης Βρετανίας. - Οι Βρετανοί πώς αντιμετωπίζουν αυτή τη θλιβερή πραγματικότητα;
Αν έχεις χρήματα δεν σε επηρεάζει. Αν δεν έχεις, έχεις πρόβλημα. Οι χαμηλές τάξεις ούτε τα δόντια τους δε μπορούν να φτιάξουν. Για αυτό ταξιδεύουν στα Βαλκάνια που είναι χαμηλότερες οι τιμές. - Και οι συγγενείς των ανθρώπων που βρίσκονται σε τέτοιου είδους ιδρύματα – αποθήκες;
Οι Άγγλοι είναι πιο συνηθισμένοι με την ιδέα του ιδρύματος. Εδώ στην Ελλάδα αν βάλουμε τον γονιό μας σε ίδρυμα έχουμε τύψεις. Η ζωή σε ένα καλό ίδρυμα μπορεί να είναι καλύτερη από το να ζει ο ηλικιωμένος μόνος στο σπίτι του. Το ίδρυμα παρέχει σταθερή περίθαλψη και διατροφή. Μπορούν να δημιουργηθούν φιλίες, να βρεις νέες παρέες. Μέχρι και να ερωτευτούν οι ηλικιωμένοι. Αυτά τα ανθρώπινα στιγμιότυπα ήθελα να αναδείξω γράφοντάς το. - Θέλετε να μας εξηγήσετε την έκφραση «είσαι ως ασθενής ασύμφορος για το κράτος» με νούμερα της βρετανικής πραγματικότητας;
Αρχικά όταν έχεις προβλήματα υγείας στην Αγγλία, σου στέλνουν βοήθεια στο σπίτι. Όταν τα προβλήματα επιδεινωθούν δε συμφέρει να σου στέλνουν συνέχεια νοσοκόμες και φροντιστές στο σπίτι, οπότε στην ουσία σε αναγκάζουν να μετακομίσεις σε κάποιο ίδρυμα. Αν δε μπορείς να το πληρώσεις με τη σύνταξη ή το εισόδημά σου, σου παίρνουν το σπίτι, το πουλάνε, και από τα έσοδα της πώλησης πληρώνεται το γηροκομείο στο οποίο ζεις. - Είχατε την ευκαιρία να κάνετε σύγκριση της κατάστασης που επικρατεί στην χώρα μας μετά την πεντάχρονη εμπειρία σας στο εξωτερικό;
Όχι, δεν έχω εικόνα των ελληνικών γηροκομείων. - Γνώριζαν κάποιοι από τους ανθρώπους που ήρθατε πιο κοντά –και, φυσικά, ήταν σε θέση να αντιλαμβάνονται τι τους λέτε, από ποια χώρα κατάγεστε;
Φυσικά. Ήταν η πρώτη ερώτηση που μου έκαναν. “Από πού είσαι;” Και πάντα ακολουθούσε η διαπίστωση “Κι άφησες τη χώρα σου με τις ωραίες θάλασσες και τον ήλιο για να έρθεις εδώ;” - Σας άγγιξε κάποιος απ’ όλους αλλά και η ιστορία που κρύβεται πίσω από το ρυτιδιασμένο πρόσωπό του λίγο περισσότερο;
Αρκετοί άνθρωποι. Από κάποιους από αυτούς με τους οποίους συνδέθηκα, εμπνεύστηκα και δημιούργησα τους ήρωες που πρωταγωνιστούν στο βιβλίο. Και δεν είναι μόνο οι ηλικιωμένοι αλλά και το νοσηλευτικό προσωπικό. Άνθρωποι από όλα τα μέρη του κόσμου, που συναντιούνται και συνυπάρχουν στο γηροκομείο όπου διαδραματίζεται η ιστορία του μυθιστορήματος μου. - Τι θα σας έκανε να επιστρέψετε στην Βρετανία για δουλειά;
Η έλλειψη αξιοκρατίας. Υπάρχει σαν φαινόμενο και στην Αγγλία, αλλά στην Ελλάδα είναι ανεξέλεγκτη.
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Το λεωφορείο της Αποθήκης σταματάει μπροστά από την πλατεία Σάσεξ.
Ο ανελκυστήρας αρχίζει να κατεβάζει ένα ένα τα αναπηρικά αμαξίδια. Η παρέλαση των λουόμενων ξεκινά. Μπροστά πηγαίνουν οι ηλικιωμένοι με τα μπαστουνάκια τους, πίσω εκείνοι που κρατούν πι και τελευταία τα καροτσάκια. Τα άσπρα καπελάκια τους αστράφτουν στον ήλιο. Η αμμουδιά έχει ένα ξεβαμμένο χρώμα, σαν δαχτυλίδι χρυσό που θάμπωσε από την πολυκαιρία. Η θάλασσα σκούρα, δε σου κάνει καρδιά να βουτήξεις. Οι γέροι όμως χαμογελάνε. Όλοι εκτός από την Ανν, που γκρινιάζει γιατί μπήκε άμμος στις παντόφλες της. Η Γερτρούδη φοράει ολόσωμο μαύρο μαγιό και έχει πορτοκαλί σωσίβιο, σαν τηγανητό λουκουμά, γύρω από τη μέση της. Βουτάει πρώτη αφήνοντας τσιρίδες χαράς. Ο Μπόρις έχει σταματήσει στην άκρη της ξύλινης ράμπας. Κάθεται στο καρότσι του και έχει βουτήξει τα σοκολατένια πόδια του στο νερό.
Έρχεται το κύμα και φεύγει. Ωραία που είναι. Λες να ‘χει και κροκόδειλους;
Βιογραφικό
Η Ειρήνη Δερμιτζάκη γεννήθηκε το 1982 στην Κρήτη και έζησε δέκα χρόνια στο
Λονδίνο. Σπούδασε υποκριτική στην Ελλάδα και ψηφιακό κινηματογράφο στο Λονδίνο,
ενώ ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό της στη δημιουργική γραφή στο Πανεπιστήμιο Teeside
στην Αγγλία. Πολλά από τα διηγήματα και τα θεατρικά της έργα έχουν βραβευτεί και δημοσιευτεί στην Ελλάδα, την Αγγλία και την Αυστραλία. Θεατρικά της έργα έχουν ανέβει σε Ελλάδα και Αγγλία. Εκτός από τα σενάρια μικρού μήκους, έχει εργαστεί και ως σεναριογράφος για τη σειρά του Alpha «Άσε μας ρε μαμά». Διδάσκει δημιουργική γραφή από το 2015.
Έχει εκδώσει τα εξής βιβλία: Γεννημένος λούζερ (μυθιστόρημα), εκδόσεις Εύμαρος 2019, Αυτό που δεν γνωρίζω (διηγήματα), εκδόσεις Εύμαρος 2021, Trans-Port (θέατρο), εκδόσεις Άπαρσις 2022, Το δώρο του παππού (παιδικό), εκδόσεις Διάπλαση 2023. Έχει επίσης συμμετάσχει σε πολλές συλλογικές εκδόσεις διηγημάτων.
No comments!
There are no comments yet, but you can be first to comment this article.