Συγγραφέας του βιβλίου «Στο σκοτάδι κράτα με» – Εκδόσεις «Κάκτος»
Στο μυθιστόρημά του ο Απόλλων Σκαμπαβίας αναγκάστηκε από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές του να ισορροπήσει ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία, φροντίζοντας με τη γραφή του, οι αναγνώστες να αναρωτιόμαστε διαρκώς «πότε η αλήθεια μπερδεύεται με τη φαντασία και πότε παίρνει τα ηνία η παράνοια». Ένα βιβλίο σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση, που μπορεί να χαρακτηριστεί όπως λέει στο Vivlio-life ο συγγραφέας «και ως παιχνίδι του μυαλού». Ήρωές του, δυο πανομοιότυπα δίδυμα αδέρφια που όμως «Η ομοιότητά τους αφορά μόνο την εξωτερική τους εμφάνιση… Ο Αλέξανδρος και ο Κωνσταντίνος είναι δυο κόπιες με τα ίδια χρώματα μέσα τους, όμως, έχουν άλλες αποχρώσεις».
- «Μια συνωμοσία στα όρια της ψύχωσης που διαπερνά τη λογική». Μ’ αυτή την πρόταση ξεκινάτε το οπισθόφυλλο του βιβλίου σας και ήδη μας προετοιμάζετε για ένταση και ανατροπές. Βάλτε μας στο «σκοτάδι» του.
Η «συνωμοσία» μπορεί να χαρακτηριστεί και ως ένας ζωντανός εφιάλτης. O Αλέξανδρος θα κληθεί να έρθει αντιμέτωπος με τις πιο φριχτές και συνάμα πιο σκοτεινές πτυχές των ανθρώπων. Το σκοτάδι είναι η έλλειψη γνώσης, ο φαύλος κύκλος που μπαίνει ο ήρωάς μας από μικρό παιδί, ζώντας σ’ ένα άκρως κακοποιητικό περιβάλλον, πράγμα το οποίο θα ανακαλύψει ότι όντως είναι κακοποιητικό, όταν θα είναι έφηβος, γιατί μέχρι τότε, η καθημερινότητα του αυτή, στα μάτια του φάνταζε ως «κανονικότητα» και ίσως κάτι φυσιολογικό. - Αλέξανδρος και Κωνσταντίνος. Δυο πανομοιότυπα δίδυμα αδέρφια. Να υποθέσουμε πως η ομοιότητα αφορά μόνο την εξωτερική τους εμφάνιση;
Η ομοιότητά τους αφορά μόνο την εξωτερική τους εμφάνιση. Ο δεσμός που έχουν αναπτύξει τόσο αβίαστα, αγγίζει τα όρια του μεταφυσικού, όπως ακριβώς και η επικοινωνία τους, ο ένας συμπληρώνει τον άλλον. Ο Αλέξανδρος και ο Κωνσταντίνος είναι δυο κόπιες με τα ίδια χρώματα μέσα τους, όμως, έχουν άλλες αποχρώσεις. - «Με λένε Αλέξανδρο και το πρώτο που έμαθα να λέω ήταν το όνομά μου». Καθώς έτσι καταλήγει το οπισθόφυλλό σας, στο οποίο επίσης μας ενημερώνετε πως «ένας φόνος δεν είναι ποτέ αρκετός», θα θέλαμε περισσότερα στοιχεία για τον ήρωά σας.
Ο Αλέξανδρος είναι ένα βασανισμένο πλάσμα, κυνηγημένο από τον ίδιο του τον εαυτό. Μεγάλωσε, όπως αναφέρθηκα και παραπάνω, σε ένα κακοποιητικό περιβάλλον, όπου βασίλευε η αδιαφορία.
Η έκφραση: «Με λένε Αλέξανδρο και το πρώτο που έμαθα να λέω ήταν το όνομά μου», κυριολεκτικά, είναι ολάκερη η ζωή του μέχρι να φύγει απ’ το πατρικό του. Η ομοιότητά του με τον Κωνσταντίνο προκαλεί σύγχυση, όχι μόνο στον εαυτό του, αλλά και σ’ όλο τον κοινωνικό του περίγυρο και αυτή η φράση είναι περισσότερο η συνειδητοποίηση του για το ποιός πραγματικά είναι και όχι, για το ποιός πραγματικά θα έπρεπε να είναι… - Ένα πρόσωπο που θα συναντήσουμε στην αρχή της διήγησης είναι η μητέρα. Δεν της άξιζε η προσφώνηση μητέρα. «Όχι καθόλου δεν της άξιζε». Σίγουρα υπάρχει ένα παρελθόν που θα ξετυλιχτεί κατά την ανάγνωση. Πόσο θα επηρεάσει, όμως, την πλοκή σας αυτή η γυναίκα;
Η Μαρία, η μητέρα τους, ήταν απόμακρη απ’ τα παιδιά της. Ζούσε σ’ ένα κόσμο, όπου εκείνα δεν χωρούσαν, δεν είχαν θέση δίπλα της. Έπειτα αφήνεται στον χρόνο, κλείνεται σ’ έναν δικό της κόσμο. Τα παιδιά της έπλαθαν με τη φαντασία τους μια άλλη μαμά που κάλυπτε τις ανάγκες τους, μια μαμά που τα μάλωνε για να αποκτήσουν όρια, που τους μαγείρευε, που τα αγκάλιαζε για να τα παρηγορήσει. Κανένα απ’ τα παιδιά της δεν έλαβε το αίσθημα της ασφάλειας, αλλά ούτε και της θαλπωρής, που θα τους έδινε ώθηση να ξεπεράσουν οτιδήποτε τα ταλάνιζε, κι έτσι σταδιακά έπαψαν να ελπίζουν και να την αποζητούν. Ο θυμός και το παράπονο τους είχε στραγγίσει και η χρόνια απουσία της έπαψε να τους γεμίζει θλίψη, έχοντας αφήσει μέσα τους ανεξίτηλα σημάδια. Και η φυγή από το πατρικό τους ήταν μονόδρομος.
Η μητέρα των παιδιών επηρεάζει καταλυτικά την πλοκή, αφήνοντας στα παιδιά της ανεξίτηλα σημάδια. Αλλά κι εκείνη είναι θύμα τελικά… - Ωστόσο, τα ένοχα μυστικά του πατέρα τους είναι εκείνα που δημιουργούν πολύ δυνατές αναγνωστικές στιγμές. Δώστε μας κάτι που θα εντείνετε την αγωνία μας.
Ο δεσποτικός πατέρας είναι ένα υπερτροφικό και φιλόδοξο πρόσωπο που το μόνο που θέλει, είναι η επαγγελματική του αναγνωσιμότητα. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος, ο πατέρας του, που είναι πασίγνωστος ψυχίατρος, όταν ο Αλέξανδρος ήταν νήπιο, εξέδωσε ένα βιβλίο που συσχετιζόταν με την ψυχολογία των διδύμων. Και ο Αλέξανδρος έχει έναν δίδυμο αδελφό τον Κωνσταντίνο, αλλά ο πατέρας του τον φωτογραφίζει στο βιβλίο του, όχι μόνο ως ψυχικά διαταραγμένο, αλλά και ως επικίνδυνο. - Υπάρχει κι ένας παππούς «φύλακας άγγελος». Είναι το πρόσωπο που περισσότερο θα αγαπήσουμε;
Ο παππούς Αλέξανδρος χαρίζει το όνομά του στον κεντρικό μας ήρωα και γι’ αυτό τον λόγο τα εγγόνια του βαφτίζουν τον παππού τους «Μέγα». Ο Μέγας, λοιπόν, είναι η φωνή της λογικής. Εκείνος αναπληρώνει το κενό που άφησαν οι γονείς στα παιδιά τους, αναπτύσσοντας έναν τρυφερό και συγκινητικό δεσμό που καθορίζει το μυθιστόρημα. Θα μπορούσα να μιλάω ατελείωτες ώρες για την πραότητά, την στωικότητα του χαρακτήρα του, θα ήθελα όμως, να αφήσω τον αναγνώστη να τον ανακαλύψει μόνος του.
Τον λάτρεψα τον συγκεκριμένο ήρωα. - Θα χαρακτηρίζατε το μυθιστόρημά σας ψυχογράφημα; Και αν, ναι, ποιες είναι οι πιο ενδόμυχες σκέψεις των ηρώων σας;
Είναι ψυχογράφημα και ο αναγνώστης γίνεται μάρτυρας της εσωτερικής αναζήτησης και αλλαγής του κεντρικού ήρωα. Προσπάθησα να διεισδύσω στην ψυχοσύνθεση του και να αποτυπώσω με ακρίβεια τις σκέψεις του, τους προβληματισμούς του, τον μεγαλύτερο του φόβο…
Ο ίδιος περνάει από αρκετές δοκιμασίες που άλλοτε τον απελπίζουν και άλλοτε τον εξυψώνουν διανοητικά. - Πόσο εύκολο είναι για το συγγραφέα να μπαίνει στο μυαλό του πρωταγωνιστή του, να αναγνωρίζει τις σκέψεις του και να τις καταγράφει;
Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση έπαιξε καταλυτικό ρόλο. Ο Αλέξανδρος, όταν βρεθεί στο τελευταίο έτος των σπουδών του, θα αποφασίσει να κάνει ψυχανάλυση για να μπορέσει να εξηγήσει, να εντοπίσει και να αντιμετωπίσει όσα τον ταλάνιζαν χρόνια, ενώ παράλληλα το τοπίο θα αρχίσει να ξεθολώνει και θα πάψει να ζει με τον φόβο του φόβου για να απελευθερωθεί… Ο Αλέξανδρος φαινομενικά είναι ο πιο ευάλωτος, ο πιο ευαίσθητος απ’ τα αδέλφια του, αλλά θα εκπλήξει ευχάριστα τον αναγνώστη, καθώς κυλούν τα κεφάλαια. Καθώς έγραφα, είχα την αίσθηση πως είχα δίπλα μου τον Αλέξανδρο και μου εκμυστηρευόταν κάθε του σκέψη, περπατούσα δίπλα του και αντίκριζα μαζί με εκείνον όλα όσα ήθελε να ανακαλύψει και όσα ήθελε να αποτινάξει από πάνω του. - Λένε πως στα ψυχογραφικά μυθιστορήματα ο ήρωας συνήθως δε γνωρίζει πτυχές του χαρακτήρα του αλλά μπορεί να τις αναγνωρίσει εύκολα ο συγγραφέας. Συνέβη και σε σας;
Ο Αλέξανδρος παρουσιάζεται ως ένα ευάλωτο πλάσμα που ζητά απεγνωσμένα κατανόηση και αγάπη. Τα λάθη και η αδιαφορία των γονιών του τον καθορίζουν σ’ όλη του τη ζωή, καθώς δεν πήρε αγάπη, αγκαλιά, κατανόηση και ένας μεγάλος του φόβος είναι, αν θα καταφέρει να γίνει αντάξιος πατέρας, γιατί ο ίδιος είχε γίνει πατέρας του εαυτού του. Στην «πραγματικότητα» όμως είναι από τις πιο ισχυρές και δυναμικές προσωπικότητες του μυθιστορήματος. Ο ίδιος δεν έχει γνώση της δικής του της δύναμης, αλλά έτσι δεν γίνεται πάντα; Ήξερα απ’ τα πρώτα κεφάλαια πως ο Αλέξανδρος έχει πολλά να μας πει, να μας εκπλήξει ευχάριστα και να μας οδηγήσει στη γνώση, στο φως… - Γράψατε τα περισσότερα κεφάλαια του μυθιστορήματος σας σε πρώτο πρόσωπο. Ως Αλέξανδρος ή ως Κωνσταντίνος;
Το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου το έγραψα ως Αλέξανδρος.
Ήταν μονόδρομος η επιλογή αυτή για την κλιμάκωση της υπόθεσης. - «Η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία γίνεται πλέον δυσδιάκριτη», γράφει στο εισαγωγικό της σημείωμα η συγγραφέας Άννα Γαλανού. Ποια είναι τα όπλα του συγγραφέα όταν προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα σ’ αυτούς τους δυο πόλους;
Το μυθιστόρημα χαρακτηρίζεται και ως ένα παιχνίδι του μυαλού. Δεν μου ήταν δύσκολο να ισορροπήσω ανάμεσα σ’ αυτούς τους δύο πόλους. Κινήθηκα με ακρίβεια, προσέχοντας πάντα τα μυστικά που κρύβουν οι ήρωες να μην αποκαλυφθούν έγκαιρα, έτσι ώστε ο αναγνώστης να αναρωτιέται διαρκώς: «Τι πραγματικά συμβαίνει; Είναι όλα αυτά στη φαντασία του Αλέξανδρου ή μήπως όχι; Πότε η αλήθεια μπερδεύεται με τη φαντασία και πότε παίρνει τα ηνία η παράνοια;»
Το βασικότερο όπλο είναι η εγρήγορση, οι δομημένοι χαρακτήρες, όλα τα κομμάτια του πάζλ μπαίνουν στη θέση τους, δίχως να μένει κάποιο ερωτηματικό αναπάντητο.
Το μυθιστόρημα είναι μια γρήγορη κούρσα, δίχως περιττές επαναλήψεις.
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Μια συνωμοσία στα όρια της ψύχωσης που διαπερνά τη λογική. Δυο πανομοιότυπα δίδυμα αδέρφια, ο Αλέξανδρος και ο Κωνσταντίνος. Ο Αλέξανδρος ένιωθε πάντα κάτι διαφορετικό μέσα του, κάτι που δεν μπορούσε να το προσδιορίσει. Κάποια στιγμή διαβάζει το βιβλίο του πασίγνωστου ψυχίατρου πατέρα του που αναφέρεται σ’ εκείνον. Οι λέξεις αποκτούν τρομακτικές διαστάσεις. Και τότε ξεκινά ο όλεθρος. Ένας θάνατος και μια αναπότρεπτη θυσία. Ένας παππούς φύλακας άγγελος. Μήπως όλα είναι στη φαντασία του Αλέξανδρου; Ή πράγματι τον καταδιώκουν; Ένα μυθιστόρημα που ακροβατεί ανάμεσα στην αλήθεια και την παράνοια. Στον έρωτα και τον θάνατο. Στην παρανομία και τον φόβο. Με ανατροπές που κόβουν την ανάσα, καθώς ένα χέρι θα γυρίσει την κλεψύδρα. Για να πει αυτή τη φορά την αλήθεια. Αλλά. . .ένας φόνος δεν είναι ποτέ αρκετός. “Με λένε Αλέξανδρο και το πρώτο που έμαθα να λέω ήταν το όνομά μου”.
Βιογραφικό
Ο Απόλλων Σκαμπαβίας, είναι απόφοιτος του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης της Σχολής Κοινωνικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Κρήτης.
Έχει διακριθεί σε πανελλήνιο διαγωνισμό το 2012 για το ποίημα «Παράκληση», αποσπώντας το δεύτερο βραβείο ενώ έχει γράψει θεατρικά έργα, ποίηση και πεζογραφήματα.
No comments!
There are no comments yet, but you can be first to comment this article.