Συγγραφέας του βιβλίου Νήσος Θέρος – Εκδόσεις Ψυχογιός
Καταμεσής του χειμώνα κι εμείς ταξιδεύουμε στο Αιγαίο με «το πιο κεφάτο, το πιο φευγάτο μυθιστόρημα…» του προηγούμενου καλοκαιριού. Το βιβλίο Νήσος Θέρος του Θοδωρή Παπαθεοδώρου, που γράφτηκε με πολύ κέφι και περίσσιο χιούμορ. Όπως λέει στο Vivlio-life ο συγγραφέας, ο οποίος έχει γράψει κι άλλα χιουμοριστικά μυθιστορήματα στο παρελθόν αλλά και μία παρωδία και μία ανάλαφρη κωμωδία σχέσεων «Σποραδικά και όταν νιώθω την ανάγκη το κάνω, βοηθούν το μυαλό και την καρδιά μου να ξεφύγουν από τον ανθρώπινο πόνο και τη συλλογική οδύνη που συνήθως συνοδεύουν τα Ιστορικά Μυθιστορήματα». Την Άνοιξη πάντως κυκλοφορεί το επόμενο Ιστορικό του Μυθιστόρημα, το οποίο «έχει κάτι κοινό με την τόσο διαφορετική Νήσο Θέρο. Διαδραματίζεται κι αυτό σε νησί».
“Μια καραβιά εξαφανισμένοι τουρίστες” ανάμεσά τους κι εμείς (αλλά παρόντες) οι φίλοι του Vivlio-life, σαλπάρουμε με το πλοίο του εξωφύλλου σας και προορισμό ένα περίεργο τόπο: «Νήσος Θέρος». Ο καθένας μας μπορεί να την τοποθετήσει εκεί που επιθυμεί. Σε ποιο πέλαγος την φανταστήκατε εσείς;
Στο Αιγαίο φυσικά. Εκεί που οι άνεμοι αλαφρώνουν τα μυαλά και ρίχνουν τους αιματοκρίτες. Όταν συνέλαβα την ιδέα κι έκαμα το πρώτο στήσιμο πάντως, ήμουν στην Ανάφη, για να λυθεί κάποια απορία, αν υπάρχει.
Το νησί σας είναι «μαλωμένο» με τους τουρίστες. Και αναρωτιέται κανείς τον λόγο που δε σταυρώνει παραθεριστές, ένα νησί που δεν του λείπει τίποτε. Ένα νησί … «Σαν παλιό ελληνικό καλοκαίρι, σαν παλιό ελληνικό σινεμά». Ή μήπως του λείπει;
Ω… Μα είναι η κατάρα του Ησύχιου… Και οι δεήσεις του παπά Λάμπρου για να μην πατήσει φράγκικο και καθολικό ποδάρι στην ορθόδοξη νήσο, εκμαυλίσει το ποίμνιο και αλλοιώσει την θρησκευτική της σύσταση. Κατά τα λοιπά, όχι, δεν του λείπει κάτι. Και κουλέρ λοκάλ διαθέτει και λευκοντυμένη Χώρα και χρυσαφένιες ακρογιαλιές, έχει όλο το πακέτο.
Καθώς αποβιβαζόμαστε, διαπιστώνουμε πως η Χώρα είναι “πιο λευκή κι από νεκροταφείο Εσκιμώων” και πως μας παρακολουθεί “μια μαύρη γάτα που περιπολεί στ’ ασβεστωμένα σοκάκια”. Εκεί, συναντούμε την Ερασμία, τον καπετάν Διαμαντή, τον παπα Λάμπρο, ακόμη και τον ερημίτη Ησύχιο. Μας μιλούν χαμηλόφωνα για «Μια διαολεμένη ναυτική βεντέτα». Τι είναι αυτό που την κάνει διαολεμένη;
Η γάτα Γενοβέφα… Και, φυσικά, η μαύρη μοίρα κάθε ερωτευμένων που καταδικάζονται σε έναν αδιέξοδο και ανεκπλήρωτο έρωτα.
Οι καλοθελητές του νησιού μάς κερνούν “Τρεις γαβάθες θανατερό τζατζίκι” και το πρώτο που μας διηγούνται είναι η ιστορία που κρύβεται πίσω από «Μια κλεμμένη σωβρακοφανέλα αγροφυλακής». Μας ενημερώνουν, ακόμη, πως υπάρχει «ένας σταυρός βυθισμένος στον πάτο του λιμανιού». Χαρακτήρες χαιρέκακοι και με προσποιητό ενδιαφέρον υπάρχουν παντού ακόμη και στη λογοτεχνία. Πώς τα πάτε μαζί τους ως άνθρωπος και εκπαιδευτικός;
Χάλια. Γι’ αυτό και ασχολούμαι ελάχιστα με τα κοινωνικά δίκτυα, τα κοινώς λεγόμενα «σόσιαλ» αφού νομίζουμε πως θεωρούμαστε της μοδός πετώντας αγγλικούρες δώθε κείθε. Πιο βολικό μέρος για χαιρεκακία και προσποιητό ενδιαφέρον δύσκολα βρίσκει κανείς.
Ποια λογοτεχνική σχέση σκαρφιστήκατε ανάμεσα σ΄ ένα «φισκαρισμένο μπορντέλο» και «ένα δοχείο νυκτός γεμάτο παθιασμένα δάκρυα»;
Μια διαφορετική έκφραση, διαφορετικών ανθρώπων, για το ίδιο πάθος. Εξαρτάται πώς το βιώνουν. Όπως και τον έρωτα, μία λέξη που ο καθένας και η καθεμία την εννοεί διαφορετικά. Άλλοι ως άκρατο ρομαντισμό, άλλοι ως σκέτη λαγνεία.
“Για αρκετά χρόνια εργάστηκε σε αθηναϊκές εφημερίδες και ασχολήθηκε με τη σάτιρα”. Άραγε αυτή η πληροφορία του βιογραφικού σας, «ευθύνεται» για “το πιο κεφάτο, το πιο φευγάτο μυθιστόρημα που θα διαβάσετε αυτό το καλοκαίρι”, όπως γράφει και το οπισθόφυλλό σας;
Ε, μα σίγουρα. Ξέρετε, προ ετών είχα γράψει κι άλλα χιουμοριστικά μυθιστορήματα, μία παρωδία και μία ανάλαφρη κωμωδία σχέσεων. Σποραδικά και όταν νιώθω την ανάγκη το κάνω, βοηθούν το μυαλό και την καρδιά μου να ξεφύγουν από τον ανθρώπινο πόνο και τη συλλογική οδύνη που συνήθως συνοδεύουν τα Ιστορικά Μυθιστορήματα.
Ένα μυθιστόρημα μπορεί να είναι καλό για πολλούς λόγους. Ένας από αυτούς είναι να έχει καλή διάθεση και να περνάει καλά με τους ήρωές του ο συγγραφέας. Εσείς είχατε κέφια όταν γράφατε «Το πιο κεφάτο, το πιο φευγάτο μυθιστόρημα» του καλοκαιριού;
Είχα ακριβώς τα συναισθήματα που περιγράφουν τα δύο επίθετα που αναφέρατε. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να γίνει;
Η συγγραφή του μυθιστορήματός σας «ήταν μία αυστηρά μοναχική υπόθεση». Να υποθέσω πως το υπέροχο λευκό σκυλάκι με το οποίο φωτογραφηθήκατε για τις ανάγκες του βιογραφικού σας, ήταν το μόνο που παραβίασε το «αυστηρά»;
Κατά τις ώρες της συγγραφείς ναι, ο Booky ήταν συνήθως δίπλα μου. Δεν μιλάει, αλλά όπως όλα τα σκυλιά αγαπάει απόλυτα και στο δείχνει μόνο με το βλέμμα. Όταν δεν ροχαλίζει βέβαια. Τουτέστιν, ό,τι πρέπει για κάθε ενασχόληση που απαιτεί συγκέντρωση όπως η συγγραφή.
Όλοι αυτοί η απίθανοι τύποι της Νήσου ήρθαν να μας κρατήσουν συντροφιά μετά την Αννιώ από τη «Μικρασία», τη Δέσπω και τον Νικόλα από την «Άγια λευτεριά», την Αρετή και τη Φωτεινή από τα «Συναξάρια της μικρής πατρίδας» αλλά και τόσους άλλους επινοημένους ήρωες που μας συγκινούν εδώ και χρόνια. Φαντάζομαι πως μετά από ένα ευχάριστο διάλειμμα θα επιστρέψετε στο ιστορικό μυθιστόρημα.
Ασφαλώς, είναι το συγγραφικό μου πάθος στο οποίο έχω συνειδητά αφιερωθεί, κάνοντας που και που κάποια παραστρατήματα. Έχω επιστρέψει εντατικά εδώ και πολύ καιρό για να είμαι ειλικρινής και ευελπιστώ το επόμενο Ιστορικό μου Μυθιστόρημα να βρίσκεται στα βιβλιοπωλεία την προσεχή Άνοιξη. Πάντως έχει κάτι κοινό με την τόσο διαφορετική Νήσο Θέρο. Διαδραματίζεται κι αυτό σε νησί.
«Με θλίψη διαπίστωσα πως επί της ουσίας είμαστε έθνος ιστορικά αναλφάβητο, αφού τα σχολεία μας παράγουν μαθητές που έχουν πλήρη έλλειψη της ιστορικής γνώσης, έχετε πει σε παλαιότερη συνέντευξή σας. Ως εκπρόσωπος της εκπαιδευτικής κοινότητας ποιος ή τί νομίζετε πως φταίει;
Το εύκολο θα ήταν να ρίξω το ανάθεμα στις κυβερνήσεις και τους πολιτικούς. Όχι πως δεν φταίνε, έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης που κατάντησαν τη μόρφωση των παιδιών μας απλώς μία «εκπαίδευση». Όπως έχει πει και η εξαίρετη καθηγήτρια Ιστορίας Μαρία Ευθυμίου, ο απόφοιτος Λυκείου σήμερα γνωρίζει πολύ λιγότερα από ένα απόφοιτο Δημοτικού του παρελθόντος. Είναι αληθές. Μα δεν φταίει μόνο η πολιτική ηγεσία γι’ αυτό. Φταίμε όλοι. Γιατί η μόρφωση δεν είναι αποκλειστικότητα του σχολείου. Πόσοι από εμάς ενδιαφερόμαστε για την Ιστορία του λαού μας και πόσοι τη γνωρίζουμε; Πόσοι από εμάς μπορούμε να διδάξουμε οι ίδιοι τα παιδιά μας ή ακόμη κι αν μπορούμε, πόσοι ασχολούμαστε; Πρέπει να κατανοήσουμε ως γονείς (και πρωτίστως ως απλοί πολίτες) πως όλα όσα απολαμβάνουμε σήμερα, η ελευθερία, η ειρήνη, η δημοκρατία, δεν μας δόθηκαν ως δώρο διότι είμαστε περιούσιος λαός. Κερδήθηκαν με τους αιματηρούς αγώνες και τις οδυνηρές θυσίες των προπατόρων μας. Η γνωστή κοινοτοπία που δηλώνει πως «λαοί και έθνη που δεν γνωρίζουν την Ιστορία τους και τα λάθη τους είναι υποχρεωμένοι να τα επαναλάβουν» όπως κάθε κοινοτοπία, κρύβει μέσα της μια μεγάλη δόση αλήθειας. Δυστυχώς, δεν δείχνουμε να το κατανοούμε ούτε στο ελάχιστο ως κοινωνία.
Άσκηση κριτικής μέσω του χιούμορ. Σε ποιο βαθμό την επιχειρείτε στα χιουμοριστικά σας βιβλία;
Στον υπέρτατο. Ειδάλλως δεν είναι χιούμορ, είναι τούρτα στη μούρη και χαχανητά άνευ λόγου και αιτίας.
Λίγα λόγια για το βιβλίο
«Μόνο μη μου ζητήσετε να λύσω το πρόβλημα της ατεκνίας», τους το ξέκοψε ο καπετάν Διαμαντής. «Το σπέρμα μου κουβαλάει πιο πολύ ιώδιο κι από τραυματιοφορέα. Το πιθανότερο είναι να γεμίσω το νησί γοργόνες…»
Μια Χώρα πιο λευκή κι από νεκροταφείο Εσκιμώων. Μια μαύρη γάτα που περιπολεί στ’ ασβεστωμένα σοκάκια. Μια άδεια εκκλησία κι ένα φισκαρισμένο μπορντέλο. Μια καραβιά εξαφανισμένοι τουρίστες. Ένας σταυρός βυθισμένος στον πάτο του λιμανιού. Τρεις γαβάθες θανατερό τζατζίκι. Μια κλεμμένη σωβρακοφανέλα αγροφυλακής. Ένα δοχείο νυκτός γεμάτο παθιασμένα δάκρυα. Ένας απελπισμένος έρωτας. Μια διαολεμένη ναυτική βεντέτα. ΤΙ ΦΑΣΗ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΕΡΟΣ;
Το πιο κεφάτο, το πιο φευγάτο μυθιστόρημα που θα διαβάσετε αυτό το καλοκαίρι.
Βιογραφικό
Ο Θοδωρής Παπαθεοδώρου γεννήθηκε στα Δίκαια του Έβρου περί τα μέσα του 1965 και κατοικεί στην Αθήνα. Σπούδασε Κοινωνιολογία των Φίλων στα κυλικεία του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου και στον ελεύθερο χρόνο του τελείωσε το Παιδαγωγικό του εν λόγω ιδρύματος. Έκτοτε υπηρέτησε με ζήλο τη στοιχειώδη εκπαίδευση, αλλά όχι και λογική. Επί σειρά ετών εργάστηκε σε αθηναϊκές εφημερίδες προκαλώντας ενθουσιασμό στους αρχισυντάκτες. Συμπλήρωνε με σατιρικά σχόλια τα κενά της ύλης που ανέκυπταν καθημερινώς. Από το 2002, και για λόγους σεμνότητος, διέκοψε την καριέρα του στον Τύπο και αφιερώθηκε στην ουσία. Το μυθιστόρημά του “Οι εφτά ουρανοί της ευτυχίας” τιμήθηκε με το Βραβείο Σύγχρονου Ελληνικού Μυθιστορήματος, ενώ το μυθιστόρημά του με τίτλο “Το αστρολούλουδο του Βοσπόρου”, τιμήθηκε με το Βραβείο Καλύτερου Έργου Μνήμης 2003-2004 στα πλαίσια του 20ού Πανελλήνιου Συμποσίου Ποίησης και Πεζογραφίας. Επίσης, το μυθιστόρημά του “Οι κόρες της λησμονιάς” ήταν υποψήφιο για το Βραβείο Αναγνωστών – ΕΚΕΒΙ 2010.
No comments!
There are no comments yet, but you can be first to comment this article.