Η νήσος Θέρος είναι ένα μικρό, απομονωμένο νησί, με τριακόσιους τριάντα τρεις κατοίκους. Έχει ιστορία χιλιετιών.
Η Χώρα του νησιού είναι πιο λευκή κι από νεκροταφείο Εσκιμώων.
Το νησί Θέρος είναι ένας στέρφος ξερότοπος.
Αυτός ο τόπος διαθέτει δύο πράγματα σε αφθονία. Ξερά κοτρόνια και ξερά κεφάλια. Σαν να έβρεξε ο Θεός πέτρες…
Στο νησί αυτό έχει χρόνια να ακουστεί παιδική φωνή, υπάρχει υπογεννητικότητα. Η τραγική κατάσταση της ατεκνίας, αν συνεχιζόταν, θα οδηγούσε την Θέρο με μαθηματική ακρίβεια, σε αφανισμό.
«Μόνο μη μου ζητήσετε να λύσω το πρόβλημα της ατεκνίας», τους το ξέκοψε ο καπετάν Διαμαντής. «Το σπέρμα μου κουβαλάει πιο πολύ ιώδιο κι από τραυματιοφορέα. Το πιθανότερο είναι να γεμίσω το νησί γοργόνες…»


Ο Θεός ίσως δοκιμάζει με την ατεκνία των πιστών την νήσο τους.
Το νησί δεν έχει σταγόνα νερού, απόλυτη λειψυδρία. Η κάψα έλιωνε πέτρες και καρδιές.
Επίσης κανείς τουρίστας δεν είχε εμφανιστεί τα τελευταία χρόνια.
Αναμφίβολα η τραγωδία που βίωνε η νήσος αποτελούσε θεϊκή τιμωρία.
Μια άδεια εκκλησία κι ένα φισκαρισμένο μπορντέλο.
Ο Θεός όλο βδελυρά και μελανά σημάδια στέλνει στο νησί…
Ο παπάς του νησιού προσεύχεται, αλλά τα παιδιά δε συλλαμβάνονται με την προσευχή, αλλά με την αμαρτία.
Προσεύχεται ο παπα-Λάμπρος για την ανυδρία αλλά έριξε… χιόνι.
Οι άνθρωποι κάνουν όνειρα και ο Θεός γελάει…
Ο έρωτας δύο νέων γινόταν ολοένα και πιο ακατάσβεστος, αναπότρεπτος, μα κι ολοένα πιο απαρηγόρητος και απελπισμένος. Όλοι ξέρουν πως οι ερωτοχτυπημένες καρδιές σεργιανίζουν στον παράδεισο… Ο δικός τους παράδεισος βρισκόταν στην Καβουροδαγκάνα, στη βάση ενός πελώριου μονόλιθου, σε μια κόγχη που τους προστάτευε απ΄ τους ανέμους…
Μια διαολεμένη ναυτική βεντέτα.


Οι πιο γνωστοί κάτοικοί του νησιού είναι: ο παπα-Λάμπρος ο ποιμένας της νήσου, ο καμπούρης καντηλανάφτης Ανδρέας, ο Ακάκιος, τρεις γεροντοκόρες, ο σύντροφος Όμηρος, η μαντάμ Λουκρητία, η Θέκλα η καφετζού, ο ναύαρχος Θεμιστοκλής, ο Επαμεινώνδας ο Δήμαρχος, ο δημοδιδάσκαλος Σωκράτης, ο καπετάν Διαμαντής, η Μαρίνα, ο Ερνέστος, η Ερασμία, ο ξενοδόχος ο Γαβρίλης, η Νεφέλη, ο Πάνας, η νηπιαγωγός Μελίνα, ο ασκητής Ησύχιος, ο φαρμακοποιός Σαράντης, ο αγροφύλακας Μελέτης και μια μαύρη γάτα η Γενοβέφα, που περιπολεί στ΄ ασβεστωμένα σοκάκια του νησιού και…ρουφιανεύει τον κόσμο.
Έχουμε μια ανήσυχη για τη λειψυδρία, για την υπογεννητικότητα και για τα άλλα δεινά, κοινωνία που ακροβατεί ανάμεσα στη θρησκοληψία και την πρόοδο, που παρατηρεί τα πάντα (ή σχεδόν, γιατί δυστυχώς το βράδυ γίνονται πάρα πολλά) και που αποτελείται από λογιών λογιών προσωπικότητες, κάτι που εγείρει το ενδιαφέρον και αυξάνει την αγωνία από κεφάλαιο σε κεφάλαιο όσο προχωράνε τα γεγονότα και πλησιάζουμε σ’ ένα τέλος αισιόδοξο και απόλυτα ταιριαστό με τις μέρες μας.
Καλωσορίσατε στο «Νήσος Θέρος», έναν τόπο όπου τα πάντα μπορούν να συμβούν εκτός από το να πατήσει το πόδι του τουρίστας!


Ένα βιβλίο που τα ευτράπελα επεισόδια και οι κωμικές σκηνές που συμβαίνουν στο ακριτικό αυτό νησί, προκαλούν άφθονο γέλιο.
Ο Θοδωρής Παπαθεοδώρου έγραψε ένα διαφορετικό μυθιστόρημα όπου έχει σκιαγραφήσει αδρά τους χαρακτήρες του και έχει καταστρώσει μια ενδιαφέρουσα πλοκή γεμάτη ρεαλιστικές ανατροπές.
Ένα εύθυμο, κεφάτο και χιουμοριστικό μυθιστόρημα.
Διαβάστε το.


Ο ΘΟΔΩΡΗΣ ΠΑΠΑΘΕΟΔΩΡΟΥ έχει δημοσιεύσει είκοσι τέσσερα μυθιστορήματα ενηλίκων, μεταξύ των οποίων την Τετραλογία του Εμφυλίου Πολέμου, την Τριλογία του Μακεδονικού Αγώνα και την Τριλογία της Ελληνικής Επανάστασης, πέντε μυθιστορήματα για παιδιά και δύο βιβλία για παιδιά πρώτης σχολικής ηλικίας, ενώ έχει συμμετάσχει σε τέσσερις συλλογές διηγημάτων. Ασχολείται επίσης με τη συγγραφή σεναρίων και θεατρικών έργων. Το μυθιστόρημά του ΤΟ ΑΣΤΡΟΛΟΥΛΟΥΔΟ ΤΟΥ ΒΟΣΠΟΡΟΥ τιμήθηκε με το Βραβείο Καλύτερου Έργου Μνήμης 2003-2004 στο πλαίσιο του 20ού Πανελλήνιου Συμποσίου Ποίησης και Πεζογραφίας. Επίσης, το μυθιστόρημα ΟΙ ΚΟΡΕΣ ΤΗΣ ΛΗΣΜΟΝΙΑΣ ήταν υποψήφιο για το Βραβείο Αναγνωστών – ΕΚΕΒΙ 2010, και το ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ υποψήφιο για το ίδιο βραβείο το 2012, όπου και κατέλαβε τη δεύτερη θέση στις ψήφους των αναγνωστών και των Λεσχών Ανάγνωσης.